Skip to main content

Paggugol sa panahon

Pinakamatindi raw itong pangungusap para mahikayat o masulsulan ang pinipithaya para tuluyang mapitpit kapag tumihaya. "Rainen no kono hi mo issho ni waratteiy-oh."

Para palang tunog orasyon. Para mabugahan ng gayuma ang pinagnanasaan at pagpapasasaan na katakam-takam na katawan. Na baka mauwi sa rayuma sa halip na gayuma kapag ganoong pangungusap ang ibubulong. Ihahagod ng naglalagablab na hininga sa tainga ng inaasintang sinta dahil isang uri ng papaya ang sinta. Kailangan talagang papisil-pisil na hawakan nang mahigpit habang inaakyat-langit at kinakanta, opo, kinakanta’t ano pa nga ba ang magagawa sa leron-leron sinta.

Pero hindi iyon orasyon sa Latin—kung anu-anong nakabukang kuntil-butil lang ang alam kong salat sa Latin.

Basta pinaka-astig daw na maihihirit sa nililiyag ang ganoong pangungusap. Iyon ang iniulat ng isang pangkat ng Japanese cultural analysts. In plain English, that’s just a pick-up line to tow away a well-stacked chassis with a view to proper lubrication.

"This time next year, let's be laughing together." Suavely subtle proposal to get into her pants, whatever she’s wearing that ought to be put away.

Sana nga ay maraming kumagat sa ganyang pambingwit. Kung hindi dalag kahit dilag. Kundi hito kahit anumang nakapagitan sa hita, kahit pa pla-pla o dalagang bukid.

Nakayakap na mahigpit sa takda ng panahon ang balak na pakikipaghalakhakan, kasunod marahil ang pakikipaghalikan, at kung anu-ano pang maisusunod batay sa takdang panahon. All a matter of time. And timing.

Pinakamadalas na gamiting kataga sa English ang time. Natukoy naman iyon ng mga mananaliksik mula Oxford University Press na naglilimbag ng Concise Oxford English Dictionary, pinaka-astig na gabay o tagatakda ng pamantayan sa nahuhubog na wikang English.

Lumilitaw na buhos ang ating kalooban, damdamin at isipan sa daloy ng panahon. Nangunguna ang time (mahirap isalin nang wasto at husto sa ating wika ang singkad at sikad ng panahon). Ikatlo sa pinakamadalas mabigkas o masulat na kataga ang year o taon. Panlima ang day o araw. Panlabing-pito ang week o linggo.

We spend time to lead our lives. Gumugugol tayo ng panahon sa diskarte ng pamumuhay.

Quality time ang maibibigay natin sa mga minamahal sa buhay. Quantity time translates to quality time, anupa’t higit na maraming panahon at mahahalagang sandali ang iniuukol at ibinibigay na kusa sa mga minamahal. Time don’t cost much but it’s too priceless to be frittered away sa mga walang kakuwenta-kuwenta’t walang kakuwento-kuwento.

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal