Skip to main content

Magnanakaw ng panahon

MAGSASALITAN lang ang maghapon at magdamag sa 24 oras. Na aabot sa 613,200 oras sa loob ng 70 taon, karaniwang haba ng buhay ng tao sa Pilipinas.

Walong oras ang nalalagas sa 24 bawat araw—kailangang ilaan sa mahimbing na tulog para sa lakbay-diwa, sabi’y para makiugnay sa tinatawag na subconscious. Para higit na maging matalim ang talisik sa kaalaman na tagos hanggang himaymay ng laman.

May nalalabi pang 16. Pero maliligis ang 3-4 na oras sa biyahe tungo sa araw-araw na gawain.

Sandosenang oras na lang! Ilalaan ang walong oras sa daloy ng gawain.

May butal pang apat na oras. Sabihin nang ilaan ang dalawang oras sa mabotehang usapan. Gimik. Investment in social capital. Higit na malaki’t mataas raw ang kita at antas ng pamumuhay ng mga naglalaan ng ganoong puhunan.

Dalawang oras na lang ang mailalaan para sa asawa’t anak at iba pang mahal sa buhay. Bonding. Dalawang oras lang ba sa araw-araw ang maiuukol sa kanila?

Natuos kung paano naubos ang 24 oras, walang nalabi kahit kapirasong sandali. Nasayang ba o lumagong puhunan ang panahon?

Hindi na ako magtataka kung bakit nag-uukol ng mas maraming oras si Ama sa loob ng aming pamamahay tuwing umaga, kapiling si Mama, ang aming alagang mga aso’t pusa. Ninakaw na lang kasi ang panahon na magkapiling sila.

Inuumit na lang din ang panahon para makapanaliksik sa Internet, makapaglaro sa computer, manood ng matinong pelikula, makinig ng mga klasikong tugtugin, magbasa ng aklat, magsinop ng ilang pananim… makipagniig.

Kung iisipin, ninakaw na lang din ang mga sandaling iuukol para bulabugin niya ang Maykapal. Katiting na saglit na aalulong ng kanyang mga pagbati, pagpupugay at pasasalamat sa Lumikha sa mga araw-araw na himala na aming tinatamasa.

Katiting na saglit na lang din ang maitatapon upang mapanday ang talim ng hininga at sigla ng katawan sa qi gong o sining ng taimtim na paghinga.

Saan nga ba maghahagilap ng quality time kundi sa mga nakaw na sandali mula sa bulto ng 24 oras?

Kami-kami na lang sa bahay tuwing Linggo, araw ng pahinga sa karaniwang daloy ng pagiging abala. Ah, may 24 oras na mahuhugot sanlinggong 168 na umaapaw sa samut-saring pagkakaabalahan. May magugugol na 1,248 oras sa singkad ng santaon.

Edad 52 na si Ama, may 18 taon pa kung sakali na magugugol sa pamumuhay—936 Linggo lang o 22,464 na oras na nanakawin. Para iukol sa amin.

Nabubuhay daw ang human cell ng 120 taon under laboratory conditions.

Kahit na 120 taon pang singkad ang ipamumuhay, kailangan pa ring gagapin ang mga humuhulagpos na sandali.

Sabi nga: “Sunggaban ang araw, sunggaban ang oras!”

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de
Post a Comment
Read more

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina
Post a Comment
Read more

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal
Post a Comment
Read more