Skip to main content

‘Pag may tahong, may sagot

UMUUSOK pa ang higit sandosenang tahong nang ihain sa harap. Malasado lang—na tahasang hinihiling sa mag-iihaw. Bahagyang nakabuka ang takip para hindi lubusang lantad ang malarosas na laman. Masining na nakahanay sa dahon ng saging na isinapin sa lalagyang munting bilao. Pumailanlang at humaplos sa ilong ang sanghaya ng tabsing, ng tubig-alat na pinagmulan.

“Bakit ba ang hilig mo sa tahong?” untag ng naglapag sa hapag ng pulutan. Kasunod ang paglapag-himas ng kamay nito sa isang hita ng sumisimsim ng Cerveza Negra. Totoo talaga ang kasabihan. The hand is faster than the thigh.

Muntik mapaigtad sa mainit-init na dampi ng laman ng kausap. Nagtimpi’t nagpaliwanag: “Pampatigas daw. Saka masarap. Mura pa. Ganitong ganito pa ang hitsura ng malinamnam na… basta malinamnam din.”

“Hindi totoo ‘yan. Ba’t wala pa ‘kong nararamdamang tumitigas?”

Inilawit ang dila: “’Ta’mo naninigas na nga ‘tong dila ko. Epekto sa pagkain ng tahong.”

Napangiti ang mata ng serbidora sa tinuran. Maharot at nanunukso ang ngiti sa labi, ay, luv ya majora… “Mas masarap ang tahong ko.”

“Baka masaid lang ang katas ng tahong mo kapag sinisid ko ‘yan,” maagap na sukli sa pakli na tila may kung anong patutunguhan.

“Marunong kang sumisid doon?”

“Basta walang red tide, ha?”

Humagikgik ang gaga, parang inaantok na ang mga matang nagpapatianod sa anumang patutunguhan ng biruan. Tuloy tuloy na siguro. Diretsahan na’t mauuwi sa biglang liko. Kung baga sa dinamita, tahong ang mitsa. Masisindihan. Sasagitsit para sa inaasaha’t hindi mapipigil na putukan.

“O ano?” hamon ng naghain.

“Ikaw. Baka mapasubo ka,” iglap na salag.

“Isusubo ko talaga!”

Mangungunyapit ang tahong sa anumang makakapitan nito. Mismong mga himulmol sa tila nakangangang bunganga ang ilalapat na mahigpit sa anumang makakapitan. Maaaring tipak ng bato, tulos ng kawayan o sampayang lambat. Ibubukaka ang kakatwang bibig para sumagap ng samut-saring pantustos-buhay—karaniwang detritus o mga mumunting tipak ng organikong basura para maitawid ang gutom.

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Cal y canto con camote

FENG shui (literally, wind water flow) lore has it root crops embody a hidden store of treasures. Say, a local food conglomerate needs yearly 35,000 metric tons of cassava for livestock feed-- the available local supply falls short of 13,000 tons. Cassava granules sell for around P9 a kilo. Demand for the same root crop to be used in liquor manufacturing is hitting above the roof. Why, raising cassava is a no-brainer task— this is one tough crop that can grow in the most hostile patches of earth, providing sustenance for ages to dwellers in sub-Saharan parts of Africa. While the hardy cassava is nearly pure starch, the lowly sweet potato or kamote is considered by nutritionists as a super food, the most nutritious of all vegetables— kamote levels of Vitamin A are “off the charts, rich in antioxidants and anti-inflammatory properties.” A fist-sized kamote can supply a day’s dose of glucose to fuel the brain, muscles, and organs, so they claim. Count the country lucky