Skip to main content

Salsalita ng 2010


MAHIRAP yatang tuusin pero tiyak na higit sambilyong piso ang isinalang upang idikdik, ibuhos na dagat ng basura, sapilitang ibaon sa bumbunan ng balana ang salsalita ng 2010—“mahirap.”

Filthy-rich politicos plunked down hundreds of millions in pesos to tell the populace they’re dirt-poor. That’s irony or they’re men in iron masks—matibay sa kapal ang mukha.

The princely sums thus burnt crackled loudly they’re filthy rich, dirt-poor, no.

Pati apong Musa na wala pang dalawang taon, naging bukambibig ang naturang salsalita… ganoon katindi ang pagsalpak nito sa ulirat ng lahat. Naging bahagi ng tinatawag na zeitgeist o umiiral na kalagayan sa kaisipan, kalinangan at moralidad sa yugto ng panahon.

Pero hindi lumapat na per angusta in augusta, mula dalita tungo pagiging dakila.

Mas tumimo sa isip na “walang mahirap (kung) walang corrupt.”

O, bunsong Klotho o Nona ng aming tadhana, tustos isip-pisi… humabi ng tela ng igagayak na kapalaran o paabutin hanggang rurok saranggola ng kamalayan…kusot-kusot mata ano ba katuturan talaga ng corrupt?

“Bulok” o “bulokabok” ang corrupt sa lupalop nina Kapitan Rolando Mendoza—that boasts of over 80 variants of the Tagalog tongue, that’s how lush the Batangan language is.

Tinutukoy ang sala o lihis sa matuwid na gamit ng isipan, halimbawa, kikikilan ng P150,000 ang pulis na nakasuhan para maibasura na ang asunto, eh, magkano lang ba ang sahod ng pulis? Ibubuyo pa na maging bulok din para magkamal ng pansuhol…

Bulok din ang tawag sa usyoso o nakatunganga lang sa pamumuhay ng ibang tao, sa halip asikasuhin ang sariling buhay… katumbas nito ang katagang “gunggong” o “tanga” na halaw sa isang kuwento ni Kristo… ukol sa amo na nagpamudmod ng pampuhunan sa kanyang mga kabig.

Sa kuwento ni Kristo, isang kabig lang hindi tumubo sa puhunan. Hindi kasi dumiskarte sa pagkakakitaan… binawi sa kanya ang puhunan…at kinuha pa ang kahit katiting na ari-arian, ipinamudmod sa mga kumikitang kabig. Lalong naglupasay sa hirap ang gunggong na ‘yon.

Sa kuwentong ‘yon, tiyak na kukutuban kung bakit hindi talaga Kristiyano ang napakaraming tao sa Pilipinas… kaya kahit mata’y pakurap-kurap, laging nakalublob sa hirap.

Sa mga latag ng lupaing ilang at parang ng Batangan sa kaigtingan ng tag-araw, tiyak mauulinig ang matinis na awit ng ibong pugapog. Kapag katutubong wika lang ang taglay ng isip at dibdib, ganito ang madidinig: “Hirr—ap! Hirr—ap! Hirr-ap!”

Gumagala’t naghahalughog ako ng kung anu-ano doon, pero iba ang pakilasa’t nilalasap na himig sa dinadalit niyong ibon.

“Cheerrr up! Cheerrr up! Cheerr up!”

“Hear, hear, up! Here, here, up! Hear here, up!”

Kung anumang kasukalan ang kaniig at kasuyo sa tuyong damuhan, para bang kung ano ring ibon ang tinutukoy upang tumindig… rise to a conceivable occasion… at susulsulan pa mandin ng piyok ng ibong tuturyok.

“Tuturok! Tuturok! Tuturok!”

At hindi hirap o pagdurusa ang pagsasaluhan.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de
Post a Comment
Read more

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina
Post a Comment
Read more

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal
Post a Comment
Read more