Skip to main content

Binusising buhay


“Kilalanin ang sarili. Huwag nang ituloy ang sariling buhay na hindi sinuri.”
Socrates


TIYAK na lalagapak noon ang tukod-bintana sa tumbong matapos akong makipagbabag… isusumbong sa aking abuela ng inang bitbit ang anak na nakasapakan… na sarado ang mata, basag ang ilong o tadyang, bali ang bisig… kasalanan ba kung inalam ko ang mga pinakamahinang bahagi ng katawan— para laging lamang sa laban?

Sa pagtanda, lalong sininop ang ganoong kaalaman… kinesiology para tukoy ang mga naturang bahagi habang gumagalaw… dim muk para masapol ang mga dudutduting tuldok sa katawan—malaki, maliit, katamtaman, pare-parehong katawan lang-- para malumpo o tuluyang matigok…

Bakit gano’n?

“Experts notice features and meaningful patterns of information that are not noticed by novices.

“Experts have acquired a great deal of content knowledge that is organized in ways that reflect a deep understanding of their subject matter
.”

Aba’y meron na naman kasing nagparamdam… ‘papasulat daw ng libro’t magtatawaran muna sa presyo ng serbisyo.

Siyempre, isisiwalat ng magpapasulat ang kanyang mga ginawa’t pinagdaanan sa buhay… just to point up his earthly existence made a difference, made love or made sense… most just made money, a lot of noise, or made others suffer. And they think they had it made.

May naunang lumagapak-- editor ang papel ko-- na ganitong proyekto… nagpapagawa ng marangyang bungalow mula ilang pirasong kahoy at sansakong semento… hikahos sa mga matitipon, matitipunong sangkap para makabuo ng matinong libro… gusto kong dagukan ang mga naghalungkat ng ganoong sangkap, hindi nagbungkal ng tinatawag na meaningful patterns of information… nagsayang lang ng panahon sa pagpanayam sa nagpapasulat.

Suffer anyone to wants have his book to talk his head off… makipagtuos sa mga ginawa niya sa kanyang buhay… makipagkilala’t magsuri siya sa kanyang sarili… the more details he can ply, the messier, the merrier the stuff that can be sawn, planed, joined and sanded fine into a pithy tome.

O parang mga batong hiyas ang bawat gawa, isa-isang kikinisin saka tutuhugin upang maitanghal na kuwintas.

O parang mga hiblang titipunin upang makahabi ng marangya, marikit na arras… o lulubirin upang maibigkis sa leeg para makapagpatiwakal.

Para lumitaw… siya talaga ang nagkuwenta ng kanyang buhay, ako lang ang nagkuwento. Res ipsa loquitor, his life will speak for itself.

Busisiin niya ang sarili niyang buhay… papel alahero lang sa magsusulat… magtatabas, magkikinis, magtutuhog sa mga butil ng batong hiyas.

Aba’y hindi kasama dito ang batugan, kupal at kumag… na sa halip usisain ang sarili, pamumuhay ng iba ang uungkatin, pilit kakalkalin… kasi walang matinong kuwento’t lalong kuwenta ang kanilang buhay.

A life invested with meaning is worth more than a quantum of words in volumes.

Sa walang kuwento’t kuwenta, an’daling lapatan ng kataga—pwe-he-he-he-he!

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal