Skip to main content

Entry #333


PUNGGOK ang nakatanim na Ficus religiosa sa aming halamanan… lagi’t laging tatabasan, tatalbusan upang manatiling punggok na puno, no this is neither a pygmy tree nor a Gloria Macapagal-Arroyo making up for shortage of integrity by short-changing the populace and telling tall tales.

Bonsai
o binansot na puno lang ‘to.

Beneath the boughs of one such fully grown tree, one Siddharta— Sanskrit for “much, much worldly acquisitions”—fasted, meditated for days and attained Enlightenment, became Gautama Buddha.

Gano’n sa halamanan. Samut-sari ang lulutang na kuwenta’t kuwento sa bawat pananim, every patch of ground is sacred, every greensward a burning bush from whence God speaks.

Kaya nakahiligan ang pagtitipon ng mga binhi at punla ng pananim. Why, I’d reckon each seed or rootstock material to be potential mouthpiece for the divine.

Kaya dumadayo pa sa kung saan-saang lupalop sa bansa, maghahagilap lang ng maipupunla. Nitong nakaraang tag-araw, nakapag-uwi mula Bolinao ng mga binhi ng name at bilog na tugui… at aabatan pa ang pamumunga ng baging ng sabsabidukong para makapagtanim din, malinamnam ang lasa ng bulaklak nito kahit sa dinengdeng.

Nasa’n na ba ‘ko? Name, tugui, sabsabidukong… pulos pangalan ng mga ligaw na halaman.

Bukod pa sa mga pangalan ng halaman, nakapulot din doon ng iba pang nawawaglit na mga pangngalan—karag (toad), petot (frog), luong (tide pool)…

Anthology simply means a gathering of flowers… and if ever I turn up one—my publishers are a patient lot-- there’s likely to be a lot of deliciously different and quaint-sounding blooms, say, sabsabidukong.

Heto nga’t nag-aapuhap rin ng mga binhi ng salita, ng katiting na mga kataga na maipupunla… hindi biro ang pagsisinop ng halamanan… there’s always room for growth.

Lagi mang may puwang sa paglago, kailangan ding magtalbos at magtabas… para kahit may dambuhalang tulad niyong Ficus religiosa, mabigyan ng sariling puwang sa katiting na lawak ng aming bakuran.

Saka kapag marami talagang sinusunggaban, kaunti lang ang magagagap nang mahigpit… eh, hindi naman pala sukatan ng lakas ang higpit o diin ng gagap o yakap, mas masusukat pala ang taglay na lakas sa pagpapalaya ng mga kinamal sa palad.

Oo, makakapagtipon ng mga piling-pili, mainam na binhi at punla… pero mas magtatamasa ng pakinabang sa mga ‘yon kung isasaboy, ihahasik… para umusbong, lumago… mamulaklak, magbunga.

Ika-333 pagsasaboy ko ‘to sa aking web log…na may mangilan-ngilan ding masugid, masusing nakasubaybay… mas marami sa kanila ang nasa labas ng bansa… nahihirapan daw silang arukin ang mga sinusulat ko... nalulunod daw sila sa lalim.

“Sobra, sobra, sobra.” ‘Yan ang katumbas sa French ng tres, tres, tres… aba’y kapag kinalas ko sa mga katagang ‘yan ang bra, I’ll have a field day sucking on so, so, so…

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal