Skip to main content

F4

FIND them. Fix them. Finish them. F—k them… that’s infantry tack.

On a subliminal level, infantry writing grabs a reader between the ears and the thighs with a slant that engages the basic human instincts, ah, (1) feeding, (2) fighting, (3) fleeing, and (4) whatever F word that becomes flesh in emission testing centers occupied for a short time by a couple.


Higit sandosenang kabataan ang nakinig sa ‘kin… nagsimula akong pumutak ikasiyam ng umaga… tanghalian na nang mairaos ang salsal-salin-aralin… mainam ang kinalabasan, pulos nanlalagkit na naman ang pukol ng tingin ng mga tinuruan.

Kasunod ang kainan… tanghalian na kasi… binayaran ako ng kung ilang libong piso lang sa ganoong panayam… inimbita kasi ‘kong magsalita ng isang kaibigang opisyal sa Army… so I indulged them, left most of them in stitches… and had they given me more time, I would likely have left some of them without a stitch on and done with my liberties.

(‘Yung kalapit-bahay na gunggong, pumuputak ‘yon buong maghapon at magdamag, walang bayad kahit singkong duling… wala ring bayag… alinman sa F4 ng pamumuhay, bokya ang kukote no’n. Gano’ng klaseng bobo ang napipika sa ginagawa ko, magsusumbong pa ‘yon sa punong barangay ng Ciudad Real—na hindi mahagilap--uupakan daw ako, pwe-he-he-he!)

Aquila non captat muscas… dumadagit ba ang limbas ng langaw?

Nakatikim din naman kami ng mas mahilab, P15,000 for a three-hour lecture for fledgling journalists. Food drinks and lodging tossed in. And I get to put to a test whatever my young wards have learned in my talk… ah, it’s wickedly fun to engage young minds. I teach to learn… to open, maybe hearts or minds… basta may bukas na hinaharap o bukang liwayway na hinahanap, masayang pasukan.

Kinesthetics
… ‘yun lang ang isinasalin ko sa mga bata, that’s a keen appreciation for movement in a sphere of activity. Nagkataon lang na ang kinabihasaan ay (1) pagsusulat, (2) paghahalaman, (3) pagluluto, at (4) pananandata. Saklaw ng apat na ‘yon ang masinop, masigasig o masagisag at masining na mga kilos. Cura nihil aliud nisi ut valeas, diin pa mandin ni Cicero, huwag ituon ang pansin sa iba liban sa mga kayang gawin nang magaling.

Ah, infants like me can enjoy infantry in a manner adults enjoy adultery.


Heto, kakaladkarin ni National Press Club legal counsel Toto Causing para magbigay daw ng panayam sa mga peryodista sa lalawigan ng Rizal ngayong Setyembre… gratis et amore daw.

Sige, gratis na kung gratis… eh, paano na ‘yung et amore?

‘Buti pa ‘yung kumpanyang sinapian ni KapiTan Lucio, kinuha uli ako’t isinalampak sa lupon ng inampalan, kikilatis sa mga sulatin at sinulat ng mga peryodista sa iba’t ibang lupalop ng bansa…

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal