Skip to main content

Wish kulang

SINUBOK sa lansangan kung may mahahagilap na matindi ang emotional quotient, E.Q., the human capacity to walk a mile or more in another’s forbidding path… Kaya ba ng Pinoy ang ganitong pagsubok?

Kakaiba sa isang tampok na bahagi ng pantanghaling palabas, huhugot ng isang pangalan ng naninirahan sa sinadyang maralitang kabahayan… tatambakan ng pagkain, kagamitan at pakimkim na ilang libong piso ang mapalad na tagaroon.

Kakaiba sa alinmang ‘kikigayang palabas na bubungkal ng makabulwak-uhog o makabuhos-luhang saysay sa buhay ng kalahok sa paligsahan… para yata makapagladlad ng human drama in an inhuman television show… that segues to a loud celebration of human incompetence, the absurd, banal and trivial to elicit laughs… to numb and dumb audiences.

Pumapalakpak na ‘ko nang ilahad ni Elizabeth Oropesa ang pakay ng pagsubok… to seek out a rare bird among gulls, geese, and gargoyles out in the streets…

“Love your neighbor as you would love yourself” is the second of God’s two greatest commandments and Christ Himself explained what a “neighbor” is… and pointed to the so-called Good Samaritan.


Palihug… pakidala sa anak ng inang bilanggo ang regalo niyang manyika.

Gano’n lang. Bahala kang tuntunin kung saang lupalop naninirahan ang anak para dalhin ang regalo. Dare the daring to walk a mile in a path he hasn’t taken… so out of the box. Parang paghahanap ng karayom sa bunton ng dayami, paghahalungkat ng kamatis na napisa sa talaksan ng atis.

Many were cold but most were frozen… many were called but one chose to do—sans silly qualm or shilly-shallying-- two-bit honor to such a request. He who chose to becomes Chosen.

Gano’n sana ang mga paligsahan… talagang magduduldol ng liyab ng panggatong sa ulirat, magtatarak ng karayom sa gulugod.

‘Tindi ng hamon niyong pagsubok. Hindi na susukatin sa mga tanong ang antas ng E.Q., hindi uungkatin kung anu-ano ang mga pinag-aralan, kakayahan at kahusayan…

Maaari bang umamot ng katiting na panahon, lisanin ng ilang saglit ang nakagawian para matupad ang munting hiling ng isang nangangailangan? Lumagay ka kahit konti sa kalagayan ko…

Gano’n lang.

Gano’n lang?

An’dami ngang sablay. Umayaw. Nag-atubili. Mintis. Hindi kaya. O ayaw kayahin. Umiwas. Dinaan sa pagdadahilan ang pagwaksi sa kapirasong responsibilidad… no test of physical endurance, no gauge of intellectual savvy.

After all that’s said, said, said and done… nothing was done
, puro daldal lang. Kaya hindi basta gano’n lang ‘yon.

Nakahinga nang maluwag… sa napakahabang prusisyon ng mga umaayaw, nangingimi, tamilmil o tinatamad, may isang umako para matupad ang pakiusap…

Celebration and jubilation!

Many were called. The turnout was downright cold and callused. But we have a winner who heeded the call and did what was humanly called for.

Tapos na ang palabas, pero nakatuntong pa sa ulap ang ulirat para sa “Wish Ko Lang” ng QTV-11

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal