Skip to main content

Furyu

SA self-sustaining 70-square meter lot na binalangkas noong rehimeng Ferdinand E. Marcos: 25 sq. m. ang nakalaan sa sampalapag na dampa, 45 sq. m. sa tanimang lupa na nakapaligid. Pumapatak na 35% allocation for structure, 65% for Nature—the entire scheme of sharing spaces is meant as enhancement to the dweller’s humanity and inner quality of life.

‘Yung kabuuan ng 70 metro kuwadradong lote ang mismong lawak ng pamamahay para sa pinakapayak at masinop na pamumuhay. Maisasalin sa mas malawak na latag ng lupain at pamayanan ang ganitong hatian, 35% for structure, 65% for Nature.

Sa Japan, 75% ang inilaan sa Kalikasan, 25% sa pamayanan at sambahayan. Sa inaakala nating masikip na Hongkong, 70% ang sa Kalikasan, 30% sa mga pamayana’t sambahayan.

Magugunita ang iginiit ng isang mistiko ukol sa ganitong pagpaparaya ng mas malaking bahagi ng lupain sa Kalikasan: “Hindi sisidlan ng kapangyarihan ang kalawakan. Ito mismo’y kapangyarihan!”

Magugunita muli na sa kalawakan ng disyerto nag-ayuno ng 40 araw si Kristo: baka sa tagpuan ng lupain at papawirin sa ganoong kalawakan sumagap ng dagdag pang kapangyarihan. Nakayanan nga ang lahat ng ipinukol na tukso ng diyablo.

Kapangyarihan man ang kalawakan, pekpek pa rin ang hindi malilimutang masarap kapag masikip o makipot—at natukoy na ng pananaliksik na nag-uudyok ng buryong, sexual perversions at paghina ng katinuan at pagkatao ang mga sikip na puwang.

Sa madaling sabi, cramped spaces reduce humanity of their dwellers.

At lumalawak naman pati na saklaw ng isipan at katangian ng diwa sa mga malawak na lunan.

Pero likas na yata ang pagkadayukdok ng Penoy bugok sa pekpek… kaya nagpupumilit na isalaksak ang sarili sa mga masikip.

Sa mas malaking sisidlan, mas marami ang maisasalin. Kaya ipinapayo ng mga dalubhasa sa feng shui (furyu sa Japan) na kailangan daw mapalis ang mga kalat at pampasikip sa alinmang panig ng tahanan. Kailangang magbigay-daan, lumikha ng puwang sa mga bagong kasaganaan na pupuno sa nilikhang puwang.

Maiisip: tiyak na kasabwat ang mga feng shui experts sa paglalatag ng planong panlunsod o urban planning ng Hong Kong… kaya marahil 30% lang ng land area ang nakatokang tindigan ng mga gusali, 70% ang nanatiling laan sa Kalikasan… sa tinatawag na life support, life enhancement systems for human dwellers. Call that “urban renewal.”

Sa kumpareng anluwage napulot ko ang naiibang taguri sa mga naturang puwang—Godspace o puwang para sa Maykapal na dapat laging nakahihigit ang lawak kaysa manspace o puwang para sa tao. Hindi maganda na ipagkait ng karaniwang tao ang puwang para sa Maykapal sa kanyang pamamahay… sa pamumuhay.

Sa mga pamamahay at pamumuhay ng Penoy bugok talagang ikinait at kinamkam ang puwang para sa Diyos—walang Godspace sa condo, wala rin sa squatters’ area.

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal