Skip to main content

So what to think

SARAP sigurong sampigahin sa bumbunan ‘yang mga guro ng anak mo, ‘tol… para matauhan. Gano’n din naman ang karamihan sa mga naging guro natin. It’s likely they haven’t learned to learn.

Kaya yata may nagpasaring, “Those who can, do; those who can’t, teach.”

Umaasa’t umaasam tuloy sa mabubuklat na mga kuntil-butil sa mga aklat… it’s imparting a scheme so devious on what a kid’s mind ought to think… what’s and whatnots galore.

I’d rather have how to think… ‘Yun ang diskarte ng nabanggit na dito. Neuro-linguistic programming. NLP-- to speak in a language of the mind.


Kahit madalas o madulas (malaswa-- tumutukoy sa mga gulay na mayaman sa lutein, vitamin A, C and minerals na tinimtim sa tuyong tagunton, binudburan minsan ng durog na sitsaron at sinabawan ng katiting na hugas-bigas) ang ibinubukakang sulat sa pitak na ‘to, talagang mga bumubukadkad na diwa ng kabataan ang inaasinta… there’s profound sense of nurturing responsibility to my readers.

I’d rather have their minds in glowing arousal.

Paano ba mag-isip si Dr. Jose Rizal… si Kim Woo-choong, Albert Einstein, Nikola Tesla, Johannes Kepler, George Washington Carver, Bodhidharma, Li Chi-yuen, Zhuge Liang, Sun Tzu, Wang Xiang-zhai, Musashi Miyamoto, Kung Fu-tse? (An’dami kong sinakyan, hinahangaan na hindi naman mga artista.)

Puede namang tularan ang pamamaraan nila sa pag-iisip… at gano’n ang simpleng diskarte ng guro… hindi magtututuro ng kung anu-anong daan… tiyak na matitiyanak, makikipagtaltalang walang katapusan ukol sa dating daan at tamang daan.

Hindi daan kundi paraan.

Not what’s and whatnots to think, just the simpler how to think
… kasama nga ang kalibugan sa whatnots-- hindi raw dapat pag-ukulan ng isipan.

Gano’n ang buod at ubod ng natumbok ni John Brockman: "Value is in activity. A total synthesis of all human knowledge will not result in fantastic amounts of data, or in huge libraries filled with books. Information is process. There's no value any more in amount, in quantity, in explanation."

Nasa unang baytang noon ang aming bunso, inungutan akong manood kami ng Casper sa sinehan… tayuan, siksikan… may dalawang oras na nakasampa siya sa aking balikat… siya lang ang nanood… anit lang ng nasa harapan ko ang napanood sa dalawang oras…

Ba’t makikisakay sa lakad ng mga punggok, unano’t gunggong na bugok?

Masayang sumampa, sumakay at maluklok sa balikat o batok ng higante. Para mas malayo ang makita, mas mataas ang maabot. Anumang daan ang kanilang binaybay, hinakbangan, pinatunguhan… magiging kasama sa lakad ang sumampay sa kanilang batok o balikat.
At sa ganoong lakaran, walang kahirap-hirap ang nakasakay.

H’wag lang malikot o maharot—baka malaglag.

Neuro-linguistic programming. NLP-- to speak in a language of the mind.

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal