HUHUBARIN lang ang uniporma pagkatapos ng laban… mas masaya nga ‘yung laban na…uh, umpisa pa lang, hubad agad… at umaatikabong salpukan ang kasunod… na talagang kalugod-lugod hanggang gulugod.
Pero matagal nang bisyo ‘yang liga kapag bakasyon ang kabataan… tiyak na parang mga kandidato na magsasadya sa mga bahay-bahay. Hihingi ng limos. Pambili ng uniporma. Basketbolahan… na tinukoy minsan ng katotong Yen Makabenta na, “pathology.” Talamak na sakit.
Kaya pinaghahandaan ng pang-embalsamo ang mga tiyak na matitigok.
Uniformaldehyde solution!
Nahirang nga minsan bilang tournament director-chief arbiter sa Palaro sa Senado… gulantang ang mga kasamahan sa aming chess team nang mapansin nila na kami lang ang hindi nakauniporma… ba’t hindi raw ako umungot ng budget para do’n.
‘Kako’y ano ba’ng gusto n’yo, uniporma o laban?
Nang mahawi ang usok sa huling araw ng palaro, dalawa sa tropa ang pumitas ng medalya… aba’y talagang araw-araw na isinalang sila sa paghahanda bago sumagupa sa matinding paligsahan… ‘yung mga kabilang sa tropang todo-bihis, ipagpaumanhin na hanggang sa bihis lang pala.
Para nga tiyak na walang abala’t aabalahing bulsa sa uniporma, ako ang isinabak sa languyan… breast stroke… h’wag nang ungkatin kung anu-ano ang mga sukat ng pinaglalamutak para humakot ng medalya.
Nagbibihis habang nakamasid ako sa kanya, si Tinay Maralit na maghahasa ng mga paslit na lumahok sa summer taekwondo class ng National Press Club. ‘Kako’y umabot ako sa ikalawang antas ng kuro-obi or blackbelt rank in shorin-ryu karatedo… na hindi nakatikim na magsapin sa katawan ng uniporma… ‘yung mga aralin at kabihasaan lang ang lubusang sumalin sa katawan… hanggang sa mga himaymay ng laman.
Aba’y it takes some four years—give or take a few months—to get into the spirit of a ritualized execution of technique… ba’t pa kailangang bihisan ng uniporma… vital essence takes precedence and significance over put-on appearance, mwa-ha-ha-haw!
And with so many techniques to perform many times over, praxis takes an entire lifetime… hindi ‘to bisyo o libangan na pampalipas lang ng buryong sa tag-araw.
Wala pang P50 ang nalagas sa bulsa, chess set… iniregalo sa inaanak, na matindi ang bigat ng kamao… nagtagubilin sa kumare na sanayin ang bata sa ganoong laro… kailangan na maging matindi ang gagap sa mga pihit ng pagkakataon sa bawat tulak, tambang at abang ng mga puwersa.
Kapag nahasa ‘kako ang inaanak sa laro ng isipan, isusunod naman ang laro para mahubog ang pangangatawan… basic drills in the fighting arts that should entail a lifetime of dedication. That ought to build character. Steely character.
Mainit ngayong tag-araw… parang sumusuot na singaw ng masiglang apoy sa tunawan ng metal sa pandayan… pero ang mga tulad ng inyong imbing lingkod, matagal nang nahilig sa paglalaro ng apoy, mwa-ha-ha-haw!
Pero matagal nang bisyo ‘yang liga kapag bakasyon ang kabataan… tiyak na parang mga kandidato na magsasadya sa mga bahay-bahay. Hihingi ng limos. Pambili ng uniporma. Basketbolahan… na tinukoy minsan ng katotong Yen Makabenta na, “pathology.” Talamak na sakit.
Kaya pinaghahandaan ng pang-embalsamo ang mga tiyak na matitigok.
Uniformaldehyde solution!
Nahirang nga minsan bilang tournament director-chief arbiter sa Palaro sa Senado… gulantang ang mga kasamahan sa aming chess team nang mapansin nila na kami lang ang hindi nakauniporma… ba’t hindi raw ako umungot ng budget para do’n.
‘Kako’y ano ba’ng gusto n’yo, uniporma o laban?
Nang mahawi ang usok sa huling araw ng palaro, dalawa sa tropa ang pumitas ng medalya… aba’y talagang araw-araw na isinalang sila sa paghahanda bago sumagupa sa matinding paligsahan… ‘yung mga kabilang sa tropang todo-bihis, ipagpaumanhin na hanggang sa bihis lang pala.
Para nga tiyak na walang abala’t aabalahing bulsa sa uniporma, ako ang isinabak sa languyan… breast stroke… h’wag nang ungkatin kung anu-ano ang mga sukat ng pinaglalamutak para humakot ng medalya.
Nagbibihis habang nakamasid ako sa kanya, si Tinay Maralit na maghahasa ng mga paslit na lumahok sa summer taekwondo class ng National Press Club. ‘Kako’y umabot ako sa ikalawang antas ng kuro-obi or blackbelt rank in shorin-ryu karatedo… na hindi nakatikim na magsapin sa katawan ng uniporma… ‘yung mga aralin at kabihasaan lang ang lubusang sumalin sa katawan… hanggang sa mga himaymay ng laman.
Aba’y it takes some four years—give or take a few months—to get into the spirit of a ritualized execution of technique… ba’t pa kailangang bihisan ng uniporma… vital essence takes precedence and significance over put-on appearance, mwa-ha-ha-haw!
And with so many techniques to perform many times over, praxis takes an entire lifetime… hindi ‘to bisyo o libangan na pampalipas lang ng buryong sa tag-araw.
Wala pang P50 ang nalagas sa bulsa, chess set… iniregalo sa inaanak, na matindi ang bigat ng kamao… nagtagubilin sa kumare na sanayin ang bata sa ganoong laro… kailangan na maging matindi ang gagap sa mga pihit ng pagkakataon sa bawat tulak, tambang at abang ng mga puwersa.
Kapag nahasa ‘kako ang inaanak sa laro ng isipan, isusunod naman ang laro para mahubog ang pangangatawan… basic drills in the fighting arts that should entail a lifetime of dedication. That ought to build character. Steely character.
Mainit ngayong tag-araw… parang sumusuot na singaw ng masiglang apoy sa tunawan ng metal sa pandayan… pero ang mga tulad ng inyong imbing lingkod, matagal nang nahilig sa paglalaro ng apoy, mwa-ha-ha-haw!
Comments