MAY tagabulag at tagabulog sa balita na umabot daw sa $2,000 ang karaniwang kita santaon nitong 2010—enunciated as seamy sounding two-oh-ten—ng bawat Pilipino, mwa-ha-ha-haw!
Batay daw ito sa pagbubuhat ng sariling bangko, este, benchmark… gross domestic product na sumampa sa may 7.5% kaya umangat ang kili-kili, este, ang kabuhayan daw ng sambayanan— the operative word in GDP is gross o garapal.
May tagabulag sa balita—hindi kasi makikita kaya pilit na sinasalat, kinakapa, dinadakma yata ang anumang matambok na laman sa pagitan ng ibinukakang wallet… such economic analysis stems from paralysis, something’s got to turn stiff in such a process that shouldn’t be heard as it’s obscene.
Manigas ka! (Uh, even such an invocation won’t do any good to mental faculties beset with erectile dysfunction, mwa-ha-ha-haw!)
May tagabulog sa ganitong balita, we just went through a thorough… sa’n pa nga ba iduduldol ang ganyang ibinabandila kundi sa hiwa?
Trotting out GDP as indicator of a nation’s economic health has gone effete. Monies and sums can be thrown like caution to the winds for the most whimsical ends, say, to convince the electorate to vote for a convicted plunderer, pave the highway to hell with political intentions, or ask all and sundry, “naranasan mo na bang maligo sa dagat ng basura?”
Parang apoy lang ang GDP, kapag sinulsulan ng gatong—sisigla ang liyab… kahit walang pagkain na naluto.
Gano’n ang nangyari nitong 2010—naglustay-laspag ng sandamakmak na kuwarta. Walang inilaan bilang puhunan sa lalagong negosyo. Walang itinustos upang mapalaki’t mapadami ang mga mumunting industriya. Hindi napatibay ng bagong suhay ang mga haligi ng pambansang pamumuhay… kalusugan, kabuhayan, edukasyon.
Edukasyon? Aba’y masusukat ang lumalaking bilang ng mga bobotanteng gunggong nitong 2010… muntik nang maungusan ang naging Numero Unoo ng tutulog-tulog na senador na naging Numero Uno…
Umangat ang GDP, hindi umangat ang Pilipino.
Sabi nga ni Pablo Picasso hindi natin sisimulang mahalin ang sinumang babae sa pagsusukat ng mga numero sa katawan… susuyuin, bibigyan ng pagpapahalaga at kakalingain upang lalong tumingkad ang kanyang mga taglay na katangian.
That’s where the so-called Human Development Index (HDI) espoused by the United Nations and the Gross National Happiness (GNH) plied out by Bhutan, a kingdom in the Himalayan mountains get a better grip on what really works for people.
Nakatuon ang HDI at GNH (whose “most important goal is the peace and happiness of our people and the security and sovereignty of the nation”) sa pag-unlad ng tao—hindi pagkuwenta sa ginugol na kuwalta.
Kapakanan ng taumbayan ang tahasang batayan ng pagsulong ng bansa.
Professions of undying love or lust, indecent proposals, invitations to liquor-tasting sessions, PRoblem-solving tasks, marching orders, notices on collectible checks and airline tickets for two may be coursed through 0909-4777-438, 0929-4266-091 or noqualmasabomb@yahoo.com, mwa-ha-ha-haw!
Batay daw ito sa pagbubuhat ng sariling bangko, este, benchmark… gross domestic product na sumampa sa may 7.5% kaya umangat ang kili-kili, este, ang kabuhayan daw ng sambayanan— the operative word in GDP is gross o garapal.
May tagabulag sa balita—hindi kasi makikita kaya pilit na sinasalat, kinakapa, dinadakma yata ang anumang matambok na laman sa pagitan ng ibinukakang wallet… such economic analysis stems from paralysis, something’s got to turn stiff in such a process that shouldn’t be heard as it’s obscene.
Manigas ka! (Uh, even such an invocation won’t do any good to mental faculties beset with erectile dysfunction, mwa-ha-ha-haw!)
May tagabulog sa ganitong balita, we just went through a thorough… sa’n pa nga ba iduduldol ang ganyang ibinabandila kundi sa hiwa?
Trotting out GDP as indicator of a nation’s economic health has gone effete. Monies and sums can be thrown like caution to the winds for the most whimsical ends, say, to convince the electorate to vote for a convicted plunderer, pave the highway to hell with political intentions, or ask all and sundry, “naranasan mo na bang maligo sa dagat ng basura?”
Parang apoy lang ang GDP, kapag sinulsulan ng gatong—sisigla ang liyab… kahit walang pagkain na naluto.
Gano’n ang nangyari nitong 2010—naglustay-laspag ng sandamakmak na kuwarta. Walang inilaan bilang puhunan sa lalagong negosyo. Walang itinustos upang mapalaki’t mapadami ang mga mumunting industriya. Hindi napatibay ng bagong suhay ang mga haligi ng pambansang pamumuhay… kalusugan, kabuhayan, edukasyon.
Edukasyon? Aba’y masusukat ang lumalaking bilang ng mga bobotanteng gunggong nitong 2010… muntik nang maungusan ang naging Numero Unoo ng tutulog-tulog na senador na naging Numero Uno…
Umangat ang GDP, hindi umangat ang Pilipino.
Sabi nga ni Pablo Picasso hindi natin sisimulang mahalin ang sinumang babae sa pagsusukat ng mga numero sa katawan… susuyuin, bibigyan ng pagpapahalaga at kakalingain upang lalong tumingkad ang kanyang mga taglay na katangian.
That’s where the so-called Human Development Index (HDI) espoused by the United Nations and the Gross National Happiness (GNH) plied out by Bhutan, a kingdom in the Himalayan mountains get a better grip on what really works for people.
Nakatuon ang HDI at GNH (whose “most important goal is the peace and happiness of our people and the security and sovereignty of the nation”) sa pag-unlad ng tao—hindi pagkuwenta sa ginugol na kuwalta.
Kapakanan ng taumbayan ang tahasang batayan ng pagsulong ng bansa.
Professions of undying love or lust, indecent proposals, invitations to liquor-tasting sessions, PRoblem-solving tasks, marching orders, notices on collectible checks and airline tickets for two may be coursed through 0909-4777-438, 0929-4266-091 or noqualmasabomb@yahoo.com, mwa-ha-ha-haw!
Comments