Skip to main content

Despicable Khaddafy Duck!


SUMUKA, oops, sumuko ka na, Col. Moammar Khaddafy para aawitan ka namin ng lumang kanta ni Matt Monro, ‘yung “Softly, I will Libya, softly…”

Kasi naman: sa bukanang taon ng mga 1970, nakatikim din kami ng biglang hulagpos ng mga produkto de krudo… mula P0.15 sanlitro ng gasolina, tumadyak pataas sa loob lang ng sanlinggo— pumalo sa P1.50 sanlitro!

Mahal na nga, wala pang mabili sa mga gasolinahan… kilo-kilometro sa haba ang pila ng mga sasakyan na magpapakarga, pero tasado sa limang litro lang… pasensiya ang mauubusan.

Kaya sagsag noon si Imelda Romualdez-Marcos patungo riyan sa lupalop nga ni Khaddafy… para umamot ng krudong maitutustos sa mga nabalahong pagawaan, planta ng elektrisidad, transportasyon sa bansa… parang naghihingalong kumanta ng banat Metallica: “Quench my thirst with gasoline!”

Nauna ngang dumulog noon si Imelda sa China… binentahan naman ng krudong Sheng Li—na nang dalisayin, pulos alkitran at liquefied petroleum gas lang ang kinalabasan.

Nahimok naman ni Imelda ang diktador ng Libya na bentahan tayo ng krudo… habang namimilipit noon ang Pilipinas sa isinalang na oil embargo ng mga bansang Arabogli na walang sabi-sabing dumaluhong sa Israel… na nauwi nga sa tinatawag na Yom Kippur War.

Kung ilang araw lang sumambulat ang naturang digmaan sa Gitnang Silangan—pero nayanig pati ang maraming panig ng daigdig, kabilang na nga ang ‘Pinas.

Sa totoo lang, wala pang 1% ang bahagi ng Pilipinas sa pandaigdigang pamilihan na tinutustusan ng mga produkto de krudo… patak lang talaga ang kailangan dito.

Pero kapag nabawasan ang bulto ng dumadaloy na krudo sa pandaigdigang pamilihan, talagang damay ang ‘Pinas sa kakulangan… at dahil sa wala pa ring paghupa ang digmaan sa Libya (na nag-aambag din ng malaking bulto ng krudo na isinasalin sa pandaigdigang pamilihan), kulang tuloy ang naitutustos… hindi naman kasi naniniwala ang maraming gunggong dito sa Pilipinas na we cannot abrogate, amend or repeal the law of supply and demand.

Kapag hindi ka sumuko, Col. Moammar Khaddafy, baka mapilitan kaming isabak kontra sa mga kabig mo ang mga militanteng tsuper at iba pang kaalyado nila sa ‘Pinas. Hala ka!

Baka naman gusto mong may magsadya pang First Lady ng ‘Pinas para malamuyot ka uli para bumaba na sa trono, aba’y wala pa nga kaming mahagilap na ipapadalang unang ginang.

Pero kung papayag si Kris Aquino saka ang katoto naming Boy Abunda, baka sila na lang ang aatasan na magpunta diyan… lalong aangat ang iyong nuisance value, este, celebrity status.

Pero kung hindi ka talaga mahihimok na umalis sa poder at magpasarap na lang sa Bermuda, Switzerland, o kahit sa Busuanga, Palawan… talagang tatagal pa ang bakbakan diyan… ikaw rin, baka maging biktima kang bigla ng surgical extraction, mwa-ha-ha-haw!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de
Post a Comment
Read more

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina
Post a Comment
Read more

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal
Post a Comment
Read more