Skip to main content

Konti pang praktistis


TATLO daw ang mga kinagigiliwang gawi o habit sa araw-araw ng mga bilyonaryo: (1) Magsanay ng katawan, (2) “Follow your passion, (3) Read. A lot. At least two hours a day, but many said they read four or more hours a day.

Kaya naman sigurong gayahin—monkey see, monkey do. Baka nga maging tuso tulad ng matsing na napaglalalangan din paminsan-minsan. At makapulot ng sanrekwang diskarte mula kung anu-anong aklat, libro’t tomo (ladies’ drink yata ang katumbas ng toma bago tamaan ng lindol at aftershocks, shaken, not stirred)…

It’s quite tough to read between the lines or between the thighs. Talagang pagpapawisan nang malapot… lalo na kung higit nga sa apat na oras na magbabasa—does that last word translate as reading or inundating?

Halimbawa’y “know yourself, know the enemy; in a hundred battles, a hundred victories.” Parang Sun Tzu din ang tagubilin ni Socrates—“know yourself, the unexamined life is not worth living.

O ‘yung giit ni microchip pioneer Gordon Moore noon pang 1965… “The capacity of computing power contained on a single microchip will double every two years. As computing power doubles, its cost will decrease to half as much.”

Sa makinilya nagbuno ng term papers and thesis sa loob halos ng dalawang dekada. Sa pagpasok ng bagong dantaon, nakasantabi na ang makinilya… computer na ang gamit na alipin sa pagsusulat, pananaliksik, pati paglalaro’t paglilibang. Mas maginhawa na ang gawain, lalo sa professional knowledge worker.

Aakalain bang ang kagaya ni Joey de Venecia III—tumatakbo ngayon sa Senado, iboboto ko-- na noong 1965, telephone switchboard operator ang naging summer job sa isang gusali sa Makati… rotary dialing system pa ang mukha ng telepono noon… so he followed his passion over the years, nagnegosyo, nakapaglatag ng computer-based national broadband network sa ilang bansa sa ibayong dagat… pero nasilat lang ang proyekto sa Pilipinas dahil sa multi-bilyong tong-pats ng mga hayok—bang broads lang ang alam ng mga kupal na ‘to-- na kampon ng Malacañang?

‘Tangna, diskarte sa pamumuhay ng kalapit-bahay ang pilit na sinusuri’t inuuri ng mga matagal nang bangkay… talagang walang kabuhay-buhay ang mga gunggong.

May kahirapan kasing mag-unat-unat, mag-inat-inat sa isipan at utak—lalo na kung wala ka pala noon, mwa-ha-ha-haw!

Mas madali ngang pandayin at ihasa ang katawan sa kung anu-anong gawain… neither rust nor dust settles on a blade constantly honed.

Kahit na baryanaryo pa lang, madaling gayahin ang gawi ng mga bilyonaryo upang tahasang masupil ang kahirapan: (1) Magsanay ng katawan sa gawain, (2) “Follow your passion, (3) Read. A lot. At least two hours a day, but many said they read four or more hours a day.

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal