BALIBAG-TEXT: “Wg mo madaliin bos ung buk. Take ur tym. Writer ka.”
Sent: 31-Oct-2008 14:19:43
SALA’AM at salamat sa payong katoto.
Iba ang nakikinig sa mga hiling ng sariling katawan, lalo sa tulad kong pagsasalansan ng mga kataga—logos na may rhema (kaakibat na poder o kapangyarihan sa pagbigkas) o baka rayuma kung hindi gayuma-- ang kabuhayan… salamat din sa paanyaya sa pagsalunga muli sa bahagi ng Sierra Madre sa dakong loob ng Montalban… para isalong at maipahinga ang mga pasanin sa isipan. Kayang ibsan ng kabundukan ang mga ganoong dalahin.
Nabanggit ng panganay kong anak na kabilang sa mga aklat na binasa niya sa mga natipon ko ang “Necronomicon”—kalipunan ng mga patay na panalangin at pangalan. Karaniwang nakapagitan sa Bibliya, Koran, at Bhagavad-Gita ang naturang aklat. Para maibsan ang kakatwang alimuom nito mula sa samut-saring sagisag ng mga limot na bathala at mga nakalahad na mga panalangin at pangalang nakapaloob doon.
An instructor from one of the leading state universities cringed on seeing me poring over that book some years ago, even told me that she once kept a copy… two of her nephews got hold of it, read aloud the incantations without much thought for the consequences… days later, precocious nephews lost each an arm and a leg in an accident. She confessed to having some difficulty burning the accursed tome.
Talambuhay lang din ang “Necronomicon” ng isang hampaslupang paham na nangahas makipagtalastasan, umuntag sa samut-saring bathala ng karimlan’t walang hanggang kalawakan… kagila-gilalas na pakikipagsapalaran na mahirap paniwalaan… parang mga inilahad na mga himala’t sagupaan sa Bibliya, which, in some moments when fancy strikes me, I relish as outlandish tales of the marvelous.
Tagpi-tagping talambuhay lang din ang ipinapasulat sa ‘kin, marami ngang kulang sa kinalap na kuntil-butil, patalun-talon na masahol pa sa palaka… nagkuwento na lang sana, kuwentong parang nagkumpisal para higit na matindi ang paglalahad… para mas madali sa areglo… and as imagination is much forceful than knowledge, I’d have to use armfuls of imagination to get this semi-biographical sketch coherently down pat.
Iba kasi ang tadyak ng kuwento kaysa argumento. Argumento na bubuhusan lang ng kasunod pang argumento.
Ang sarap na paglaruan ng pagkukuwento kung ako ang masusunod sa binubuong libro… magagawang parang magical reality ang takbo ng pangyayari katulad ng ginawa nina Jorge Luis Borges, Isabel Allende, Paolo Coelho’t Gabriel Garcia Marquez sa kani-kanilang mga katha. Iba ang katangian ng magical reality na umiiral sa bansa natin, kailangang ibuyangyang, halimbawa’y ‘yung nakatambad na kuwento hanggang sa ngayon, “Ale Baba and Plenty Thieves.” Ah, sinunog na damong kutha nga pala ang ginamit niyong sumulat ng “Necronomicon”… kung baybay-bigkas ang pagbabatayan, mukhang mutha—na marami sa ating paligid-- ang naturang damo na nakakatawag-pansin sa mga bathala’t kagimbal-gimbal na mga nilalang na nakatambang sa karimlan ng walang hanggang kalawakan…
Salamat, libong salamat sa patuloy na tiwala. Mas madaling magsalansan ng argumento’t manghalihaw ng laway. Mas masakit magkuwento na magsasalang ng puso’t pagkatao… pero gano’n ang gusto kong paraan ng kuwenta’t kuwento.
Kaya ko ‘yon.
Sent: 31-Oct-2008 14:19:43
SALA’AM at salamat sa payong katoto.
Iba ang nakikinig sa mga hiling ng sariling katawan, lalo sa tulad kong pagsasalansan ng mga kataga—logos na may rhema (kaakibat na poder o kapangyarihan sa pagbigkas) o baka rayuma kung hindi gayuma-- ang kabuhayan… salamat din sa paanyaya sa pagsalunga muli sa bahagi ng Sierra Madre sa dakong loob ng Montalban… para isalong at maipahinga ang mga pasanin sa isipan. Kayang ibsan ng kabundukan ang mga ganoong dalahin.
Nabanggit ng panganay kong anak na kabilang sa mga aklat na binasa niya sa mga natipon ko ang “Necronomicon”—kalipunan ng mga patay na panalangin at pangalan. Karaniwang nakapagitan sa Bibliya, Koran, at Bhagavad-Gita ang naturang aklat. Para maibsan ang kakatwang alimuom nito mula sa samut-saring sagisag ng mga limot na bathala at mga nakalahad na mga panalangin at pangalang nakapaloob doon.
An instructor from one of the leading state universities cringed on seeing me poring over that book some years ago, even told me that she once kept a copy… two of her nephews got hold of it, read aloud the incantations without much thought for the consequences… days later, precocious nephews lost each an arm and a leg in an accident. She confessed to having some difficulty burning the accursed tome.
Talambuhay lang din ang “Necronomicon” ng isang hampaslupang paham na nangahas makipagtalastasan, umuntag sa samut-saring bathala ng karimlan’t walang hanggang kalawakan… kagila-gilalas na pakikipagsapalaran na mahirap paniwalaan… parang mga inilahad na mga himala’t sagupaan sa Bibliya, which, in some moments when fancy strikes me, I relish as outlandish tales of the marvelous.
Tagpi-tagping talambuhay lang din ang ipinapasulat sa ‘kin, marami ngang kulang sa kinalap na kuntil-butil, patalun-talon na masahol pa sa palaka… nagkuwento na lang sana, kuwentong parang nagkumpisal para higit na matindi ang paglalahad… para mas madali sa areglo… and as imagination is much forceful than knowledge, I’d have to use armfuls of imagination to get this semi-biographical sketch coherently down pat.
Iba kasi ang tadyak ng kuwento kaysa argumento. Argumento na bubuhusan lang ng kasunod pang argumento.
Ang sarap na paglaruan ng pagkukuwento kung ako ang masusunod sa binubuong libro… magagawang parang magical reality ang takbo ng pangyayari katulad ng ginawa nina Jorge Luis Borges, Isabel Allende, Paolo Coelho’t Gabriel Garcia Marquez sa kani-kanilang mga katha. Iba ang katangian ng magical reality na umiiral sa bansa natin, kailangang ibuyangyang, halimbawa’y ‘yung nakatambad na kuwento hanggang sa ngayon, “Ale Baba and Plenty Thieves.” Ah, sinunog na damong kutha nga pala ang ginamit niyong sumulat ng “Necronomicon”… kung baybay-bigkas ang pagbabatayan, mukhang mutha—na marami sa ating paligid-- ang naturang damo na nakakatawag-pansin sa mga bathala’t kagimbal-gimbal na mga nilalang na nakatambang sa karimlan ng walang hanggang kalawakan…
Salamat, libong salamat sa patuloy na tiwala. Mas madaling magsalansan ng argumento’t manghalihaw ng laway. Mas masakit magkuwento na magsasalang ng puso’t pagkatao… pero gano’n ang gusto kong paraan ng kuwenta’t kuwento.
Kaya ko ‘yon.
Comments