HUMIMOD ng katitinggil ang dila sa zhongwen dahil nagkasiyota noon ng dilag mula Canton—nakasagap sa kanya ng mga aralin sa sillum gung fu, lalo na sa hung gar o mga pinagsanib na galaw ng tigre’t tagak.
Not lucky enough to be born to that tongue—that entails clutching at over 40,000 characters… 20,000 would be enough for me to read a newspaper… a grasp of 30,000 characters would get me tabbed as a learned man. But I’d still be missing out on 10,000 plus characters that leaves an unfulfilled craving to learn some more.
Such glut of significance from a 5,000-year old civilization can turn up gluttons, sino ba ang mga dayukdok na sangkot sa $329-million ZTE-NBN deal?
Kantutan talaga ang kuei-i, o pagtatalik ng mga larawang ugat na bumubuo sa mga kataga ng zhongwen… marubdob ang libog ng kaisipan sa kanilang wika… pero kahit na katuturan ng may 108 kilos sa tai chi, isinalin na lang ang kaalaman sa sariling laman… words and their significance can take flesh, find home in the flesh, be fleshed out—and even flash out.
Parang ganoon din ang pamamaraan sa Deutsche, kenning o pagsasanib ng mga salitang ugat upang makabuo ng iba’t iba, samut-saring kataga. Matutunton ang wikang ‘to sa Latin-- na kahit lumaganap sa Europa sa pakikipag-ututang-dila sa mga kawal, kawaksi at kagawad ng Roman Empire, samut-saring bihis at anyo ang kinahinatnan, each resultant language shaped in the lathe of mindful activity of men and their milieux.
Ah, how cunning kenning can be, as evidenced by the technology and music borne out of German soil, or the artistry, design and cookery nurtured by the Spanish soul… indeed, we shape words, words shape us.
Sa 20-titik na abakada namulat at nagliyab ang bumbunan sa pagtuntong, paghakbang at pagsubsob sa mga aralin sapul dekada 1950, kaya sa ganoong nakagisnan naging bihasa, pilit nagpakadalubhasa, hindi makapanggahasa dahil bumibigay o ibinibigay nang kusa… old wolves like me aren’t that keen on learning or turning new tricks, content at sniffing new tracks and not so nubile a crack… aba’y kababayong pinipig ang di-mapigil na halimuyak.
Thank goodness for that 20-letter alphabet of a tongue I was born to… that had to be supplemented with a 26-letter English alphabet to lick through… upped twice with a 52-letter (not really letters but sound bits) scheme in Sanskrit… each bit of sound in that eldritch tongue corresponds to a part of the human body with its indwelling deity, to be roused from its slumber with enunciation… uh, Sanskrit is a tongue meant for adoration, for worship, for integration and healing with the divine… a language for intercourse with the gods.
Isa-isang isusulat sa pulot ang titik sa pinggan, ipapahimod ng unang guro—karaniwang magulang—sa musmos ang buong abakada. Para ipaalam sa musmos na may tamis ng kaalaman na mananamnam ng dila, matutuklas mula sa mga kataga… ganoon ang gawi ng mga Hudyo.
Iba namang gawi ang natutunan, didila sa labia… kasunod ng dilabia ang delubyo ng katas—at deliryo ng kaniig.
Can “jejemon” be as deliciously orgasmic as that?
Comments