Run, Garci, run!
FLY, Garci, fly.
No, we’re not talking about zipping up trousers and pantaloons. Not about a pesky pest that lay eggs on filth or carrion to turn up a wriggle of maggots and such disease as diphtheria.
You’ve flown the coop. Why, we define ourselves by what we do. What you did spoke for what you really are—you flew the coop.
So you’re chicken—likely with a wishbone for a backbone.
We don’t really want you to come home after you took off for parts unknown. These days, we can’t be sure. You may have turned into a carrier of the dreaded avian flu virus. Probably chicken pox, mites, cholera, botulism, blackheads, halitosis, fits of cackling or any odd undiscovered ailment that usually afflicts fowls.
Fly, Garci, fly.
Please spare us the plague, Garci. We can’t handle any of such risks to the public health and political wellness. You’ve already caused us truckloads of trouble—you and your chat-mate in that infamous “Hello Garci” chit-chat made us walk on egg shells not too gingerly.
The nation’s in a dilemma. It’s probably a chicken-or-egg situation in which we know not which came first— but in all likelihood it was the cock that came first inside the hen. And we were given cock-and-bull tales to explain away the less mystifying portions of the ‘Hello Garci” chit-chat.
Fly, Garci, fly. Up, up and away.
We all know that legalese cliché—flight points up guilt. A lot of people hereabouts have an inkling of what you are guilty of. Sure, most of the populace has been inured to the so-called isang-kahig-isang-tuka way of life for ages. That’s for chickens out to fill their gizzards with inedible grits and tiny bits of stone since there’s not much food on their feeding troughs. That mode of living’s about to take a turn for the worse with the congressional allies of your chat-mate giving her extra powers to pump up the VAT from 10% to 12%.
Shoo, Garci, shoo. Be not afraid-- we’re not out to take you down with a .12 gauge shotgun.
However, some people might not want to allow you to cackle an explanation about that “Hello Garci” chit-chat.
They’ll be out to get you and you might turn into something delicious like pinaupong manok.
-----------------------------------------
Takbo, Garci, takbo!
LIPAD, Garci, lipad.
Hindi lapad. Ni hindi fly o zipper sa pantalon. Hindi rin tinutukoy ang langaw na nangingitlog sa dumi o nabubulok na laman para sumulpot ang kumikiwal na mga uod at mga sakit tulad ng diphtheria.
Lumipad ka’t humapon sa kung saan. Lubusang isasaad ng ating ginagawa kung ano tayo talaga. Inilantad ng ginawa mo kung ano ka—sabi nga’y you flew the coop.
Aba’y manok ang ganoon—may wishbone sa halip na backbone o gulugod sa likod.
Ayaw naming bumalik ka rito matapos kang lumipad tungo sa kung saang lupalop. Hindi tayo nakatitiyak sa panahon ngayon. Baka may taglay ka na ng kinatatakutang avian flu virus. Baka chicken pox, hanip, cholera, botulism, tagihawat, mabahong hininga, sumpong sa pagputak o alinmang kakatwa’t hindi pa natutuklas na sakit na tumatama sa mga manok.
Lipad, Garci, lipad.
Huwag mo kaming ihawa sa peste, Garci. Hindi naming kaya ang mga panganib sa kalusugan ng publiko at katinuan ng pulitika. Tala-talaksang sigalot na ang nalikha mo—ikaw at ang kausap mo sa kakila-kilabot na usapang “Hello Garci” na yumanig sa usad ng bansa.
Natataranta ang bayan. Parang kalagayang manok ba o itlog ang naunang lumabas—pero tiyak na tandang ang unang nilabasan. At hindi maunawang putak ang ipinarinig sa balana para liwanagin ang mga mahiwagang bahagi ng “Hello Garci.”
Lipad, Garci, lipad. Taas, taas at layo pa.
Lumang tugtugin na ‘to— katibayan ng kasalanan ang pagtatago. Marami na ditong may nahihiwatigan kung ano talaga ang kasalanan mo. Sabagay, nasanay na ang populasyon sa isang-kahig-isang-tuka sa pamumuhay. Gawi iyon ng manok. Nagsasapin ng mumunting bato sa kanilang sikmura dahil kapos talaga ang pagkain. Titindi lalo ang ganoong gawi—nagbigay ang mga kakampi ng iyong kausap ng dagdag na poder para itaas ang VAT mula 10% hanggang 12%.
Sulong, Garci, sulong. Huwag mangamba—hindi ka namin uupakan ng .12 gauge na de-sabog.
Pero may mga tao na hindi papayag na magpupuputak ka para malinawan ng balana ang pinag-usapan sa “Hello Garci.”
Tiyak na ililigpit ka nila. Baka bigla ka na lang sumulpot uli—masarap na pinaupong manok.
-------------------------------
Read and weep
YOU can read this, chew through the core of every word, and grasp what’s written, consider yourself blessed. You took choices that accrued some pluck and lots of luck. You just don’t survive—you thrive.
Millions of others aren’t so lucky: 11 million amongst us are left crawling in the dust, hardly knowing what horrible twist and turn may happen in their lives. In today’s knowledge-driven economies in which skills and competencies translate to higher per capita earnings, those millions are virtual lepers.
The lepers multiply like a contagion. The disease neither abates nor ceases.
We may mourn and weep: “11 million Filipinos lack the required literacy skills to provide livelihood for themselves and their families now and in the future, according to the Department of Education (DepEd).”
The findings were gleaned from a 2003 study—that means such millions swelled some more in numbers, the pestilence still spreads, more likely in quantum progression—and who can prevent them from, say, voting a nincompoop into high office?
DepEd elaborates: “This means that over 15 percent of our population (1) does not have the literacy skills they need to communicate effectively, (2) think critically, and (3) develop an appreciation of themselves, their society, and the broader global community.”
Per capita income? That boils down to earnings per head. Give stress on head, maybe whatever gray matter sheltered snugly and thrumming like an indefatigable perpetual motion machine in the cranium.
Capital? It’s a word we take as a sum of money but it’s really not. Capital pertains to the contents between the ears that often bring a measure of contentment.
So think it over. Knowledge doesn’t take up too much space but millions just don’t have the means-- maybe the wrought iron will and steely persistence—to gain access to knowledge and its keen cutting edge.
The DepEd study cites 30.5 percent of children are out of school—dire needs force them to work in menial, low-paying jobs—while about 20 percent can’t afford the high cost of education.
“We can only conquer the tyranny of poverty if we can conquer the tyranny of illiteracy.”
It’s one motherhood statement that has a ring of urgency to it.
---------------------------------------
Basahin at tumangis
NABABASA mo ito, nalilimi ang ubod ng bawat kataga, at nauunawa anuman ang nakasulat, ituring ang sarili na nabiyayaan. Gumawa ka kasi ng mga hakbang na nagsalin sa iyo ng mapangahas na tapang at ibayong kapalaran. Hindi ka basta buhay lang—lumalago ka pa.
Napakarami ang kawawa ang kapalaran: 11 milyon na kasama rin natin ang gumagapang sa alikabok, ni hindi maunawa kung anong malagim na pihit ng pangyayari ang magaganap sa kanilang buhay. Sa panahong kaalaman ang nagtutulak ng mga pambansang kabuhayan na ibayong kakayahan at malalim na kaalaman ang katumbas ng mas mataas na kita ng bawat ulo, ang 11 milyong iyon ay tila ketongin.
Dumarami ang mga ketongin. Walang humpay at hindi masawata ang pananalanta ng ketong. Ketong, hindi kotong.
Magluksa at tumangis:”11 milyong Filipino ang walang sapat na kaalaman para buhayin ang kani-kanilang sarili at pamilya sa ngayon at sa hinaharap, ayon sa Department of Education (DepEd).”
Natukoy ito sa isang pananaliksik noong 2003—nangangahulugang lumalago pa ang bilang na iyon, kumakalat pa rin ang kamandag—at sino ang makapipigil sa kanila sa, halimbawa lang, paghalal sa isang hangal sa mataas na katungkulan?
Paglilinaw ng DepEd: “Nangangahulugan na mahigit 15% ng ating populasyon (1) ang walang napag-aralang kaalaman para mahusay na makipagtalastasan, (2) makapag-isip na mapanuri, at (3) mapagyaman ang pagsukat sa sarili, sa kanilang lipunan at sa higit na malawak na pandaigdigang pamayanan.”
Per capita income o kita ng bawat isa? Kita ng bawat ulo ang tahasang katuturan nito. Ipagdiinan ang ulo, o ang anumang nilalaman sa loob ng bungo, kumikilos na tila walang pagod na makina ng mga ideya.
Kapital? Katagang akala lang na limpak-limpak na salapi pero hindi iyon ang tunay na katuturan. Tinutukoy ng capital ang nilalaman sa pagitan ng dalawang tainga (hindi sa pagitan ng dalawang hita) na nagbibigay ng antas ng kasaganaan.
Maglimi. Hindi naman malaking sisidlan ang sinasalinan ng kaalaman pero milyun-milyon ang walang itutustos – o kulang sa bakal na sikap at aserong tiyaga – upang makapag-aral at magkamit ng matalim na kaalaman.
Tinukoy ng DepEd na 30.5% ng kabataan ay hindi nag-aaral—matinding pangangailangan ang nagtutulak sa kanila para maghanapbuhay na lang na hindi sapat ang kikitain—habang 20% ang hindi kaya ng bulsa ang pambayad sa pag-aaral.
“Magagapi lang natin ang pambubusabos ng kahirapan kung makakaya nating talunin ang pagmbubusabos ng kawalan ng kaalaman.”
Ito talaga ang dapat unahing labanan.
---------------------------------
Small minds, loud mouths
GOD must have a terrific sense of humor tempered by a twisted sense of irony. Such divine traits are evident in His creation, often in creatures that we often live with. Consider the species called militant transport sector blokes that inhabit these islands He has blessed with His humor and irony.
Today, those blokes will lord it over thoroughfares of the metropolis. They’ll be at their menacing worst—usual streamers with usual slogans, usual noisemaking -- to inflict their nuisance on unsuspecting commuters and breadwinners out to earn a living.
They’ll get away with this unwitting sabotage of business opportunities and productive man-hours that can add up to a few dozen millions of pesos. Anyway, no law has been enacted that will allow civil or criminal suits to make those blokes pay for such huge losses. A law like that would be deemed anti-poor and won’t win brownie points with the greater bulk of voters.
The militant transport blokes have vowed to cripple the metropolis—90 percent of the public transport system will be paralyzed. It may take more than crutches and wheel chairs to get the urban sprawl back on its feet, so it is believed.
Such crippling blow against to-be-stranded commuters, hapless breadwinners, daily wage earners and common sense is meant to send a message to oil companies: refrain from price hikes. Umm, quirky oil price hikes happen across the globe but here’s a militant suggestion to insulate this country from mundane reality—ah, ignorance often spawns arrogance.
Somehow, we feel sorry for these poor nuisance-makers. Plying out findings of a 2003 comprehensive study, the Department of Education notes “15% of our population does not have the literacy skills they need to (1) communicate effectively, (2) think critically, and (3) develop an appreciation of themselves, their society, and the broader global community.”
Somehow, such facts allay our pique at those militant blokes who’ll inflict some pain in our ears today. We can only ponder and wonder.
In His infinite wisdom and sense of humor, God saw it apt to fit small minds into loud mouths.
-------------------------------
Makitid na isip, maluwang na bunganga
KAKAIBA talaga ang kasistehan na may sahog pang pilipit na ironiya—ganoon ang isang katangian ng Diyos na nalalantad sa Kanyang mga nilikha, karaniwang sa mga nilalang na kasama natin sa pamumuhay. Pansinin ang mga nilalang na naturingang mga maligalig na kumag sa sektor ng transportasyon, kabilang din sila sa mga nasa kapuluang ito na biniyayaan ng katatawanan at ironiya.
Sa araw na ito, magiging panginoon ang mga naturang kumag sa mga lansangan ng Metro Manila. Tiyak na ganoon pa rin ang panggugulat nila—dating mga kartelon at karatula na may lumang kantiyaw, dati na ring ingay at ugong— na dumadagundong na kunsumisyon sa mga walang muwang na pasahero’t namamasukan para mabuhay.
Magagawa ng mga kumag ang di-sinasadyang pagsabotahe sa mga oportunidad sa negosyo at panahong magugugol sa trabaho na katumbas din ng ilang dosenang milyong piso. Sabagay, wala namang batas na papayag na sampahan ng kasong sibil o kriminal ang mga kumag para pagbayarin sa ganoong nawaldas lang na milyones. Ituturing ang ganoong batas na kontra-mahirap at hindi aani ng pogi points sa bulto ng mga bobotante.
Nagbitiw ng pangako ang mga maligalig na kumag na lulumpuhin nila ang Metro Manila—90% ng mga pampublikong sasakyan ang titigil sa pasada. Kapag ganyang nalumpo, hindi lang siguro saklay at wheel chair ang kailangan para makatindig muli ang Metro Manila, ayon sa paniwala.
Ang ganoong makapanlulumong bigwas sa mga pasahero, kawawang namamasukan, arawan ang sahod, at sa sentido kumon ay naglalayon na maghatid ng kalatas sa mga kompanya ng langis: tigilan ang taas-presyo. Ah, nagaganap ang taas-presyo ng mga produktong mula krudo saanmang singit at kili-kili ng mundo pero heto ang isang pangahas na panukala na itiwalag ang bansa mula sa katotohanang umiiral—karaniwan talagang nauuwi ang pagiging ignorante sa arogante.
Kahit paano’y nalulungkot tayo sa kalagayan nilang mahilig maghasik ng kunsumisyon. Natukoy sa malawakang pagsisiyasat ng Department of Education na “mahigit 15% ng ating populasyon (1) ang walang napag-aralang kaalaman para mahusay na makipagtalastasan, (2) makapag-isip na mapanuri, at (3) mapagyaman ang pagsukat sa sarili, sa kanilang lipunan at sa higit na malawak na pandaigdigang pamayanan.”
Nababawasan ang ating inis sa mga maliligalig na kumag na magpapasakit na naman sa ating ulo sa araw na ito. Mag-iisip at mamamangha na lang tayo.
Sa Kanyang walang hanggang talino at kasistehan, napagtanto yata ng Diyos na pagsamahin lagi ang makitid na isip at maluwang na bunganga.
FLY, Garci, fly.
No, we’re not talking about zipping up trousers and pantaloons. Not about a pesky pest that lay eggs on filth or carrion to turn up a wriggle of maggots and such disease as diphtheria.
You’ve flown the coop. Why, we define ourselves by what we do. What you did spoke for what you really are—you flew the coop.
So you’re chicken—likely with a wishbone for a backbone.
We don’t really want you to come home after you took off for parts unknown. These days, we can’t be sure. You may have turned into a carrier of the dreaded avian flu virus. Probably chicken pox, mites, cholera, botulism, blackheads, halitosis, fits of cackling or any odd undiscovered ailment that usually afflicts fowls.
Fly, Garci, fly.
Please spare us the plague, Garci. We can’t handle any of such risks to the public health and political wellness. You’ve already caused us truckloads of trouble—you and your chat-mate in that infamous “Hello Garci” chit-chat made us walk on egg shells not too gingerly.
The nation’s in a dilemma. It’s probably a chicken-or-egg situation in which we know not which came first— but in all likelihood it was the cock that came first inside the hen. And we were given cock-and-bull tales to explain away the less mystifying portions of the ‘Hello Garci” chit-chat.
Fly, Garci, fly. Up, up and away.
We all know that legalese cliché—flight points up guilt. A lot of people hereabouts have an inkling of what you are guilty of. Sure, most of the populace has been inured to the so-called isang-kahig-isang-tuka way of life for ages. That’s for chickens out to fill their gizzards with inedible grits and tiny bits of stone since there’s not much food on their feeding troughs. That mode of living’s about to take a turn for the worse with the congressional allies of your chat-mate giving her extra powers to pump up the VAT from 10% to 12%.
Shoo, Garci, shoo. Be not afraid-- we’re not out to take you down with a .12 gauge shotgun.
However, some people might not want to allow you to cackle an explanation about that “Hello Garci” chit-chat.
They’ll be out to get you and you might turn into something delicious like pinaupong manok.
-----------------------------------------
Takbo, Garci, takbo!
LIPAD, Garci, lipad.
Hindi lapad. Ni hindi fly o zipper sa pantalon. Hindi rin tinutukoy ang langaw na nangingitlog sa dumi o nabubulok na laman para sumulpot ang kumikiwal na mga uod at mga sakit tulad ng diphtheria.
Lumipad ka’t humapon sa kung saan. Lubusang isasaad ng ating ginagawa kung ano tayo talaga. Inilantad ng ginawa mo kung ano ka—sabi nga’y you flew the coop.
Aba’y manok ang ganoon—may wishbone sa halip na backbone o gulugod sa likod.
Ayaw naming bumalik ka rito matapos kang lumipad tungo sa kung saang lupalop. Hindi tayo nakatitiyak sa panahon ngayon. Baka may taglay ka na ng kinatatakutang avian flu virus. Baka chicken pox, hanip, cholera, botulism, tagihawat, mabahong hininga, sumpong sa pagputak o alinmang kakatwa’t hindi pa natutuklas na sakit na tumatama sa mga manok.
Lipad, Garci, lipad.
Huwag mo kaming ihawa sa peste, Garci. Hindi naming kaya ang mga panganib sa kalusugan ng publiko at katinuan ng pulitika. Tala-talaksang sigalot na ang nalikha mo—ikaw at ang kausap mo sa kakila-kilabot na usapang “Hello Garci” na yumanig sa usad ng bansa.
Natataranta ang bayan. Parang kalagayang manok ba o itlog ang naunang lumabas—pero tiyak na tandang ang unang nilabasan. At hindi maunawang putak ang ipinarinig sa balana para liwanagin ang mga mahiwagang bahagi ng “Hello Garci.”
Lipad, Garci, lipad. Taas, taas at layo pa.
Lumang tugtugin na ‘to— katibayan ng kasalanan ang pagtatago. Marami na ditong may nahihiwatigan kung ano talaga ang kasalanan mo. Sabagay, nasanay na ang populasyon sa isang-kahig-isang-tuka sa pamumuhay. Gawi iyon ng manok. Nagsasapin ng mumunting bato sa kanilang sikmura dahil kapos talaga ang pagkain. Titindi lalo ang ganoong gawi—nagbigay ang mga kakampi ng iyong kausap ng dagdag na poder para itaas ang VAT mula 10% hanggang 12%.
Sulong, Garci, sulong. Huwag mangamba—hindi ka namin uupakan ng .12 gauge na de-sabog.
Pero may mga tao na hindi papayag na magpupuputak ka para malinawan ng balana ang pinag-usapan sa “Hello Garci.”
Tiyak na ililigpit ka nila. Baka bigla ka na lang sumulpot uli—masarap na pinaupong manok.
-------------------------------
Read and weep
YOU can read this, chew through the core of every word, and grasp what’s written, consider yourself blessed. You took choices that accrued some pluck and lots of luck. You just don’t survive—you thrive.
Millions of others aren’t so lucky: 11 million amongst us are left crawling in the dust, hardly knowing what horrible twist and turn may happen in their lives. In today’s knowledge-driven economies in which skills and competencies translate to higher per capita earnings, those millions are virtual lepers.
The lepers multiply like a contagion. The disease neither abates nor ceases.
We may mourn and weep: “11 million Filipinos lack the required literacy skills to provide livelihood for themselves and their families now and in the future, according to the Department of Education (DepEd).”
The findings were gleaned from a 2003 study—that means such millions swelled some more in numbers, the pestilence still spreads, more likely in quantum progression—and who can prevent them from, say, voting a nincompoop into high office?
DepEd elaborates: “This means that over 15 percent of our population (1) does not have the literacy skills they need to communicate effectively, (2) think critically, and (3) develop an appreciation of themselves, their society, and the broader global community.”
Per capita income? That boils down to earnings per head. Give stress on head, maybe whatever gray matter sheltered snugly and thrumming like an indefatigable perpetual motion machine in the cranium.
Capital? It’s a word we take as a sum of money but it’s really not. Capital pertains to the contents between the ears that often bring a measure of contentment.
So think it over. Knowledge doesn’t take up too much space but millions just don’t have the means-- maybe the wrought iron will and steely persistence—to gain access to knowledge and its keen cutting edge.
The DepEd study cites 30.5 percent of children are out of school—dire needs force them to work in menial, low-paying jobs—while about 20 percent can’t afford the high cost of education.
“We can only conquer the tyranny of poverty if we can conquer the tyranny of illiteracy.”
It’s one motherhood statement that has a ring of urgency to it.
---------------------------------------
Basahin at tumangis
NABABASA mo ito, nalilimi ang ubod ng bawat kataga, at nauunawa anuman ang nakasulat, ituring ang sarili na nabiyayaan. Gumawa ka kasi ng mga hakbang na nagsalin sa iyo ng mapangahas na tapang at ibayong kapalaran. Hindi ka basta buhay lang—lumalago ka pa.
Napakarami ang kawawa ang kapalaran: 11 milyon na kasama rin natin ang gumagapang sa alikabok, ni hindi maunawa kung anong malagim na pihit ng pangyayari ang magaganap sa kanilang buhay. Sa panahong kaalaman ang nagtutulak ng mga pambansang kabuhayan na ibayong kakayahan at malalim na kaalaman ang katumbas ng mas mataas na kita ng bawat ulo, ang 11 milyong iyon ay tila ketongin.
Dumarami ang mga ketongin. Walang humpay at hindi masawata ang pananalanta ng ketong. Ketong, hindi kotong.
Magluksa at tumangis:”11 milyong Filipino ang walang sapat na kaalaman para buhayin ang kani-kanilang sarili at pamilya sa ngayon at sa hinaharap, ayon sa Department of Education (DepEd).”
Natukoy ito sa isang pananaliksik noong 2003—nangangahulugang lumalago pa ang bilang na iyon, kumakalat pa rin ang kamandag—at sino ang makapipigil sa kanila sa, halimbawa lang, paghalal sa isang hangal sa mataas na katungkulan?
Paglilinaw ng DepEd: “Nangangahulugan na mahigit 15% ng ating populasyon (1) ang walang napag-aralang kaalaman para mahusay na makipagtalastasan, (2) makapag-isip na mapanuri, at (3) mapagyaman ang pagsukat sa sarili, sa kanilang lipunan at sa higit na malawak na pandaigdigang pamayanan.”
Per capita income o kita ng bawat isa? Kita ng bawat ulo ang tahasang katuturan nito. Ipagdiinan ang ulo, o ang anumang nilalaman sa loob ng bungo, kumikilos na tila walang pagod na makina ng mga ideya.
Kapital? Katagang akala lang na limpak-limpak na salapi pero hindi iyon ang tunay na katuturan. Tinutukoy ng capital ang nilalaman sa pagitan ng dalawang tainga (hindi sa pagitan ng dalawang hita) na nagbibigay ng antas ng kasaganaan.
Maglimi. Hindi naman malaking sisidlan ang sinasalinan ng kaalaman pero milyun-milyon ang walang itutustos – o kulang sa bakal na sikap at aserong tiyaga – upang makapag-aral at magkamit ng matalim na kaalaman.
Tinukoy ng DepEd na 30.5% ng kabataan ay hindi nag-aaral—matinding pangangailangan ang nagtutulak sa kanila para maghanapbuhay na lang na hindi sapat ang kikitain—habang 20% ang hindi kaya ng bulsa ang pambayad sa pag-aaral.
“Magagapi lang natin ang pambubusabos ng kahirapan kung makakaya nating talunin ang pagmbubusabos ng kawalan ng kaalaman.”
Ito talaga ang dapat unahing labanan.
---------------------------------
Small minds, loud mouths
GOD must have a terrific sense of humor tempered by a twisted sense of irony. Such divine traits are evident in His creation, often in creatures that we often live with. Consider the species called militant transport sector blokes that inhabit these islands He has blessed with His humor and irony.
Today, those blokes will lord it over thoroughfares of the metropolis. They’ll be at their menacing worst—usual streamers with usual slogans, usual noisemaking -- to inflict their nuisance on unsuspecting commuters and breadwinners out to earn a living.
They’ll get away with this unwitting sabotage of business opportunities and productive man-hours that can add up to a few dozen millions of pesos. Anyway, no law has been enacted that will allow civil or criminal suits to make those blokes pay for such huge losses. A law like that would be deemed anti-poor and won’t win brownie points with the greater bulk of voters.
The militant transport blokes have vowed to cripple the metropolis—90 percent of the public transport system will be paralyzed. It may take more than crutches and wheel chairs to get the urban sprawl back on its feet, so it is believed.
Such crippling blow against to-be-stranded commuters, hapless breadwinners, daily wage earners and common sense is meant to send a message to oil companies: refrain from price hikes. Umm, quirky oil price hikes happen across the globe but here’s a militant suggestion to insulate this country from mundane reality—ah, ignorance often spawns arrogance.
Somehow, we feel sorry for these poor nuisance-makers. Plying out findings of a 2003 comprehensive study, the Department of Education notes “15% of our population does not have the literacy skills they need to (1) communicate effectively, (2) think critically, and (3) develop an appreciation of themselves, their society, and the broader global community.”
Somehow, such facts allay our pique at those militant blokes who’ll inflict some pain in our ears today. We can only ponder and wonder.
In His infinite wisdom and sense of humor, God saw it apt to fit small minds into loud mouths.
-------------------------------
Makitid na isip, maluwang na bunganga
KAKAIBA talaga ang kasistehan na may sahog pang pilipit na ironiya—ganoon ang isang katangian ng Diyos na nalalantad sa Kanyang mga nilikha, karaniwang sa mga nilalang na kasama natin sa pamumuhay. Pansinin ang mga nilalang na naturingang mga maligalig na kumag sa sektor ng transportasyon, kabilang din sila sa mga nasa kapuluang ito na biniyayaan ng katatawanan at ironiya.
Sa araw na ito, magiging panginoon ang mga naturang kumag sa mga lansangan ng Metro Manila. Tiyak na ganoon pa rin ang panggugulat nila—dating mga kartelon at karatula na may lumang kantiyaw, dati na ring ingay at ugong— na dumadagundong na kunsumisyon sa mga walang muwang na pasahero’t namamasukan para mabuhay.
Magagawa ng mga kumag ang di-sinasadyang pagsabotahe sa mga oportunidad sa negosyo at panahong magugugol sa trabaho na katumbas din ng ilang dosenang milyong piso. Sabagay, wala namang batas na papayag na sampahan ng kasong sibil o kriminal ang mga kumag para pagbayarin sa ganoong nawaldas lang na milyones. Ituturing ang ganoong batas na kontra-mahirap at hindi aani ng pogi points sa bulto ng mga bobotante.
Nagbitiw ng pangako ang mga maligalig na kumag na lulumpuhin nila ang Metro Manila—90% ng mga pampublikong sasakyan ang titigil sa pasada. Kapag ganyang nalumpo, hindi lang siguro saklay at wheel chair ang kailangan para makatindig muli ang Metro Manila, ayon sa paniwala.
Ang ganoong makapanlulumong bigwas sa mga pasahero, kawawang namamasukan, arawan ang sahod, at sa sentido kumon ay naglalayon na maghatid ng kalatas sa mga kompanya ng langis: tigilan ang taas-presyo. Ah, nagaganap ang taas-presyo ng mga produktong mula krudo saanmang singit at kili-kili ng mundo pero heto ang isang pangahas na panukala na itiwalag ang bansa mula sa katotohanang umiiral—karaniwan talagang nauuwi ang pagiging ignorante sa arogante.
Kahit paano’y nalulungkot tayo sa kalagayan nilang mahilig maghasik ng kunsumisyon. Natukoy sa malawakang pagsisiyasat ng Department of Education na “mahigit 15% ng ating populasyon (1) ang walang napag-aralang kaalaman para mahusay na makipagtalastasan, (2) makapag-isip na mapanuri, at (3) mapagyaman ang pagsukat sa sarili, sa kanilang lipunan at sa higit na malawak na pandaigdigang pamayanan.”
Nababawasan ang ating inis sa mga maliligalig na kumag na magpapasakit na naman sa ating ulo sa araw na ito. Mag-iisip at mamamangha na lang tayo.
Sa Kanyang walang hanggang talino at kasistehan, napagtanto yata ng Diyos na pagsamahin lagi ang makitid na isip at maluwang na bunganga.
Comments