NAGLIPANA marahil ang mga pusakal barumbado’t walang budhi sa lansangan. Kaya may isa o dalawang pasahero—karaniwang babae, karaniwang nasa dapithapon na ang edad—na may hawak na dusaryo, umuusal ng sandaan yatang pagpupugay Ave Maria. Saka ilang Ama Namin at pahayag ng pananampalataya. Sambungkos na dasal ang alay habang naglalakbay.
Pakay ng panalangin habang lulan ng pampublikong sasakyan na makaiwas sa sakuna. Makaligtas sa mga mandurukot, manlalaslas ng bag, mga bangag na naghahanap ng makukursunada. Lalo nang dapat ipag-adya sa mga holdaper. Talagang tigib sa panganib at amba ng trahedya ang biyahe sa araw-araw. Walang katiyakan.
Aantig sa paningin ang isa o dalawang may hawak na dusaryo. Kawing-kawing, bungkos-bungkos ang ipapailanlang na dalangin sa hangin. Tila mga butil ng binhi ang taimtim na ihahasik upang sumibol. Siguro’y yumabong kahit paano.
Para silang nagpapalipad ng saranggola. May ikid ng pisi, ilalarga na unti-unti—pataas, pataas, pataas. Ibig humalik o humalukay yata kahit lang sa mga ulap. Ganoon lang siguro ang iba’t ibang misteryo na isinasapi raw sa dusaryo.
Pero higit na marami sila na panay ang dutdot-pindot-kamot sa kani-kanilang mobile phone. Para bang pumipisa ng pigsa. Tila tumitiris ng tagihawat. O nagkakalkal ng galis-aso o nagkikiskis ng makating alipunga. Saka mas abala sila. At inaabala din yata. Mas madalas pa na nasasagot ang kanilang mga padala’t pambubulabog sa hangin.
Kasabay man sa biyahe ang pailan-ilang nagdudusaryo, para namang napag-iwanan na sila ng panahon.
Kakabahan minsan kapag sila ang nakasama sa paglalakbay. Kasi nga’y sa patay na lang yata inuuukol ngayon ang padasal. Lagi’t laging sa patay na lang may nagkukusa na umusal ng dasal.
Baka sakali na nagkakawing sila ng usal-dasal para nga may mamatay— siguro’y para mapisak ng pison, 40-footer van, ferris wheel, barko, eroplano o sinasakyang bus ang mga naglipanang pusakal, kilabot, sugapa, at barumbado saanmang panig ng lansangan. Idagdag na saanmang sulok ng mga sangay at tanggapan ng gobyerno mula Kamara hanggang Malakanyang.
Baka ganoon nga ang pakay sa pagkimis nila sa mga butil-hamog ng dusaryo. Padasal sa patay.
Si St. Dominic umano ang umimbento ng dusaryo sa kalagitnaan ng ika-16 na siglo. Hanggang ngayon, mga paring Dominicans pa rin ang inaatasang gumawa ng dusaryo—kaya nga lalong titindi ang kutob na sa kamatayan at mga patay nakaukol ang pagdudusaryo. “God’s dogs” o mga iwing aso ng Diyos ang katumbas ng “Domini canis.” Domini canis yata ang pinagmulang kataga ng naturang orden ng mga pari.
Kakabahan. Kukutuban. Mapapakamot ng ulo sa paglilimi. Baka nakasalin sa bawat butil ng dusaryo ang alulong-aso. Panawagan daw sa kamatayan ang alulong-aso. Sa mga nerbiyoso, baka maisip na may sangkap din na rabies ang bawat butil-dusaryo. Pampatigas na ng panga mula sa tinatawag na lockjaw, pamatay din talaga ang rabies.
Unti-unti nating nabubungkal ang panganib na hatid ng dusaryo. May kahila-hilakbot yatang hiwaga na kalakip. Parang taimtim na hiling na maulol sana silang lahat na dapat na mapuksa at makatkat ang lahi sa daigdig— sabi nga'y “whom the gods wish to destroy, they first make mad.”
Kaya siguro matiyaga ang mga nakakabatid ng ganitong lihim na kaalaman na magdusaryo. Dusaryo saanman—walang pinipiling lunan. Dusaryo kailanman—anuman ang lagay ng panahon.
Lalo yatang kailangan ng higit na maraming magdudusaryo sa panahong ito.
Ipagdusaryo ang walang kakuwenta-kuwentang mga pinuno na namamalakad saanmang antas at sangay ng gobyerno.
Ipagdusaryo nang walang humpay. Kawing-kawing na dasal ang ialay at ihasik sa hangin, hanggang sa umalimbukay na tila mga dambuhalang buhawi ang mga dasal sa papawirin.
Sapagkat ang dusaryo’y kakawing ng taimtim na hiling.
Dahil ang ito’y alay na padasal para sa patay.
Pakay ng panalangin habang lulan ng pampublikong sasakyan na makaiwas sa sakuna. Makaligtas sa mga mandurukot, manlalaslas ng bag, mga bangag na naghahanap ng makukursunada. Lalo nang dapat ipag-adya sa mga holdaper. Talagang tigib sa panganib at amba ng trahedya ang biyahe sa araw-araw. Walang katiyakan.
Aantig sa paningin ang isa o dalawang may hawak na dusaryo. Kawing-kawing, bungkos-bungkos ang ipapailanlang na dalangin sa hangin. Tila mga butil ng binhi ang taimtim na ihahasik upang sumibol. Siguro’y yumabong kahit paano.
Para silang nagpapalipad ng saranggola. May ikid ng pisi, ilalarga na unti-unti—pataas, pataas, pataas. Ibig humalik o humalukay yata kahit lang sa mga ulap. Ganoon lang siguro ang iba’t ibang misteryo na isinasapi raw sa dusaryo.
Pero higit na marami sila na panay ang dutdot-pindot-kamot sa kani-kanilang mobile phone. Para bang pumipisa ng pigsa. Tila tumitiris ng tagihawat. O nagkakalkal ng galis-aso o nagkikiskis ng makating alipunga. Saka mas abala sila. At inaabala din yata. Mas madalas pa na nasasagot ang kanilang mga padala’t pambubulabog sa hangin.
Kasabay man sa biyahe ang pailan-ilang nagdudusaryo, para namang napag-iwanan na sila ng panahon.
Kakabahan minsan kapag sila ang nakasama sa paglalakbay. Kasi nga’y sa patay na lang yata inuuukol ngayon ang padasal. Lagi’t laging sa patay na lang may nagkukusa na umusal ng dasal.
Baka sakali na nagkakawing sila ng usal-dasal para nga may mamatay— siguro’y para mapisak ng pison, 40-footer van, ferris wheel, barko, eroplano o sinasakyang bus ang mga naglipanang pusakal, kilabot, sugapa, at barumbado saanmang panig ng lansangan. Idagdag na saanmang sulok ng mga sangay at tanggapan ng gobyerno mula Kamara hanggang Malakanyang.
Baka ganoon nga ang pakay sa pagkimis nila sa mga butil-hamog ng dusaryo. Padasal sa patay.
Si St. Dominic umano ang umimbento ng dusaryo sa kalagitnaan ng ika-16 na siglo. Hanggang ngayon, mga paring Dominicans pa rin ang inaatasang gumawa ng dusaryo—kaya nga lalong titindi ang kutob na sa kamatayan at mga patay nakaukol ang pagdudusaryo. “God’s dogs” o mga iwing aso ng Diyos ang katumbas ng “Domini canis.” Domini canis yata ang pinagmulang kataga ng naturang orden ng mga pari.
Kakabahan. Kukutuban. Mapapakamot ng ulo sa paglilimi. Baka nakasalin sa bawat butil ng dusaryo ang alulong-aso. Panawagan daw sa kamatayan ang alulong-aso. Sa mga nerbiyoso, baka maisip na may sangkap din na rabies ang bawat butil-dusaryo. Pampatigas na ng panga mula sa tinatawag na lockjaw, pamatay din talaga ang rabies.
Unti-unti nating nabubungkal ang panganib na hatid ng dusaryo. May kahila-hilakbot yatang hiwaga na kalakip. Parang taimtim na hiling na maulol sana silang lahat na dapat na mapuksa at makatkat ang lahi sa daigdig— sabi nga'y “whom the gods wish to destroy, they first make mad.”
Kaya siguro matiyaga ang mga nakakabatid ng ganitong lihim na kaalaman na magdusaryo. Dusaryo saanman—walang pinipiling lunan. Dusaryo kailanman—anuman ang lagay ng panahon.
Lalo yatang kailangan ng higit na maraming magdudusaryo sa panahong ito.
Ipagdusaryo ang walang kakuwenta-kuwentang mga pinuno na namamalakad saanmang antas at sangay ng gobyerno.
Ipagdusaryo nang walang humpay. Kawing-kawing na dasal ang ialay at ihasik sa hangin, hanggang sa umalimbukay na tila mga dambuhalang buhawi ang mga dasal sa papawirin.
Sapagkat ang dusaryo’y kakawing ng taimtim na hiling.
Dahil ang ito’y alay na padasal para sa patay.
Comments