Skip to main content

Mainitang taltalan, pagtatalo -- talo!

MADALAS na nakasungaw ang kakatwa na bungkos ng salita, "nauwi sa mainitang pagtatalo" bilang pasakalye sa mga kasong serious physical injuries, homicide o murder.

Gasgas na nga ang "mainitang pagtatalo" sa pahinang panlunsod at panlalawigan ng alinmang peryodiko-- sa aking bansa. Pilipinas. Ganoon ang palaging panimula ng krimen.

Payak ang tinatawag na operating parameters o balangkas na napapalooban ng pagtatalo. Laging pagtatalo. Hindi kailanman naging talakayan. Hindi kailanman naging paliwanagan.
Masisipat na susulpot lagi sa balangkas ng pagtatalo ang natalo at nanalo. Win-loss ang tuwinang kahihinatnan ng pingkian ng magkasalungat. Hindi kailanman nagbunga ng win-win o parehong nagwagi ang dalawang panig, pwe-he-he-he!

(Now, let me share my two cents worth as a cold-blooded reptilian. You read that right: reptilian. A highly evolved sort of reptile akin to the serpent, the basilisk, the dragon, the dust-crawling kind. See me as something less than the human species. So I could be wrong-- and I can take both lowly pride and magnificent meekness in that.)

Kutob lang naman: baka parehong utak abo ang mga nagtatalo. Hindi naiiba sa dapugan o lutuan sa sinaunang kusina: nakabaon sa bunton ng abo ang baga. Nakasindi pa rin. Kahit ilang tilad o mumunting tatal ang isusulong na gatong, uusok agad.

Saka tuluyan nang liliyab.

Kaya laging mainitin ang ulo. Puro baga't abo na kahit katiting lang na gatong, usok-sunog ang kasunod.

Kung hindi pataasan lang ng ihi, tiyak na pahabaan naman ng titi ang karaniwang pakay ng pagtatalo.

Walang mauungkat na paliwanagan. Kasi: sa utak na may liwanag lang magmumula ang liwanag. If you don't have it, you can't share it.

Walang makakalkal na kalinawan. Kasi: puro usok at abo lang ang aalimbukay sa kalooban ng tuktok. Kailan ba naging malinaw sa pananaw ang kulay ng abo't bulwak ng usok?

Walang masisipat na talakayan o masinsinang pagtutulungan para ugatin at himayin ang usapin.
Walang bukal ng lamig ni batis-tamis ng tubig na dadaloy mula sa ulunan.

At sa huling tuusan: walang aamin sa ganoon.

Kaya araw-araw na tatanggap ng ulat ang pahinang panlunsod ng paulit-ulit na pasakalye sa samut-saring alitan, sa mga walang patumanggang iringan. Iuulat sa bawat araw...na saanmang lunan sa lunsod nauuwi ang ganoong iringan, alitan, inggitan, kawalan ng unawaan at kakitiran ng pananaw...

"Sa mainitang pagtatalo."

(So, I've shared my two cents worth as a cold-blooded reptilian. You read that right: reptilian. A highly evolved sort of reptile akin to the serpent, the basilisk, the dragon, the dust-crawling kind. See me as something less than the human species. So I could be wrong-- and I can take both lowly pride and magnificent meekness in that.)

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal