“The world is a dangerous place, not because of those who do evil, but because of those who look on and do nothing.”
Albert Einstein
HINDI magsasawa sa kahit iisang tanawin kung laging sariwa ang pananaw… kaya hindi kailangang maghagilap ng iba’t ibang tanawin sa kung saan-saang lupain. Kasi, sa pananaw ng tumatanaw nalalantad ang kariktan ng tanawin.
Say, always see the wife in a new light as a different woman each day… and you’ll enjoy 365 different women in a year, so said a devout Sufi sage… ah, her luscious lushness is wrapped in about 3,000 square inches of skin that can be explored in earnest with touch, tongue, and time.
Hindi man maangkin, hinahagod, hinihimod ng tingin ang dilag… gano’n din sana sa latag ng lunan, masuyo at masuyod na pagtuklas.
Parang pintor na Paul Cezanne na araw-araw sa kung ilang taon na binalik-balikan ang iisang puno sa iisang lunan, iginuhit na paulit-ulit… at ang mga iginuhit na larawan ay lumabas na magkakaiba ang katangian—walang magkatulad.
Parang tauhang Jason Bourne na nilikha ni Robert Ludlum… sa ilang pukol ng sulyap, tukoy kagyat ang mga matingkad na kakayahan at katangian ng mga taong nasa paligid, nasipat pati ang nakasubaybay, pati mga pinto at lagusang bintana na mapupulasan sa kagipitan, parang hinagod na sa palad pati kabuuan ng kinaroroonan.
Parang pangunahing tauhang Maximus sa Gladiator ni Ridley Scott, dadakot ng lupa saanmang larangang lunan, kikipilin sa palad, isasalin sa hininga ang samyo ng alabok, saka titindig. It conveys the impression that one can stand for what he stands on and strides upon.
Parang spectrograph-fitted satellites na nakatanaw sa kaitaasan. Hindi man humalukay sa kailaliman ng sinipat na lupain, sinagap na at inisa-isa ang isinisingaw na mga kulay ng nakabaong gas, langis, ginto, at kung anu-ano pang mineral na mahahango mula dibdib ng lupa.
Hindi naman talaga lunan o tanawin ang sinisipat at sinusukat ng tanaw. Sariling pananaw at paningin ang nailalahad, nasusukat saanmang lunan…
Kung saan-saang panig ng daigdig pumadpad at gumalugad ang isang kakilala… nag-usyoso lang, hindi talaga nag-usisa’t nakatuklas. Kaya nawawala pa rin sa sarili, hindi pa lubusang ginagalugad at hinahalughog ang sarili… ganito yata ang katuturan ng nasabi ni Loren Eiseley, “man is an expression of his landscape.” Pulpol na pangal, o labahang pangil na hinuhugot ang tao sa kanyang lupain…
Topography can offer plain sights. It is the seer who has to glean insights from the lay of the land.
The general-turned-gladiator Maximus gained upper hand and firmer foothold from his grasp of the battleground. Natural historian Eiseley found sure footing for epigenesis, a ground where nurture and culture merge as “nulture.”
Napaglimi ang mga ganito mula sa tinanggap na pagkakakakitaan. Pinabubuo ng 30-minute scripts ukol sa mga magagalugad, mahahaluglog na mga lupalop at tanawin sa bansa. Nagdaan na ang isang anak sa ganitong pagsusulat. Sa Travel Time ni Susan Calo Medina noon.
Magkakaiba na kami ng pagsuyo’t pagsuyod sa kahit gagalugaring Rub-al-Khali, the Empty Quarter that howls in a vacuity of sand and sun… relating the lay and splay of terrain, no matter how empty or full to an inner map that measures vast horizons or so narrow limits of one’s self.
Madaling gawin ang ganito.
KKK = Kikita kahit konti.
Kikita kasi ginagawa. Nagsisipat at nagsisinop, nagsusukat saka magsisikhay.
Hindi talaga nakakakita at kikita ang titingin-tingin lang…
Comments