Skip to main content

For the BIEN ALIGTAD souvenir program

Bakting sa panahon ng Facebook at cellphone

DALAWANG kaluluwa ang gumagalugad sa Pambuan (tubo po dito ang aking mahal na ina’t lola), isang bayan sa Gapan—hilahod at gapang sa hirap ang mga Hapones nang upakan sila ng tagarito, kaya tinawag na Gapan, lungsod na po ngayon—sa lalawigan ng Nueva Ecija ng Gitnang Luzon:
1.      


 Ang patrong San Roque na palaging may kasamang aso sa paglalakbay;


Bakting, sintu-sinto na katumbas ng village crier; may hawak na kuliling o munting kampana upang tawagin ang pansin ng madla sa hated niyang kalatas—ang kamatayan ng isa nilang kanayon, kaanak, kaibigan o kakilala; kalian ang libing ng yumao at ilang kuntil-butil hinggil sa namayapa.

Lunas sa karamdaman o kapansanan. O kalutasan sa suliranin ang hatid ni San Roque—sinumang dilaan ng kanyang mahiwagang aso ay magkakamit ng himala. Himala na lulutas o lulunas.

Peryodistang pulpol na naghahatid ng malungkot na balita ang bakting… uuntag, aantig sa luha’t lungkot, hinagpis at hagulgol.

Bakting. Bagting. Magkaugnay ang dalawang kataga. Bagting is string than can conjure a cello, violin, a piano, harp, or guitar, with strings made taut to pluck out strains… purse strings… heart strings… puppets on a string.

Sa mga sinaunang kuwentong bayan, sinasagisag ng San Roque ang Pilipinas na ang populasyon ay pipi, bulag, pilay at bingi—pulos pulubi ang mga diyaske!

Sa’n napunta ang mahiwagang alalay ng San Roque?

Take a closer, lingering look at the map of the Philippines.

There!

The map outlines a dog lazing on its side, its head looking westward. Go figure out if the miraculous dog is about to leap from such a recline, and inflict its fangs, maybe rabies, too, on American beach belles at the eastern seaboard.

Maybe the dog has been told to sit but opted to rest on its side.

Malakas po ang kutob ko ang mahiwagang aso ni San Roque ay nagkakatawang-tao. Paminsan-minsan. Siguro.

Tumataghoy.

Tumatahol.

Sumisinta.

Sumasagpang.

Nagiging bakting.

Daemon est deus inversus.


Or dog spelled backwards is… up to you.

Comments

Popular posts from this blog

Every single cell of my body's happy

I got this one from Carmelite Sisters from whose school three of my kids were graduated from. They have this snatch of a song that packs a fusion metal and liebeslaud beat and whose lyrics go like this: "Every single cell of my body is happy. Every single cell of my body is well. I thank you, Lord. I feel so good. Every single cell of my body is well." Biology-sharp nerds would readily agree with me in this digression... Over their lifetimes, cells are assaulted by a host of biological insults and injuries. The cells go through such ordeals as infection, trauma, extremes of temperature, exposure to toxins in the environment, and damage from metabolic processes-- this last item is often self-inflicted and includes a merry motley medley of smoking a deck a day of Philip Morris menthols, drinking currant-flavored vodka or suds, overindulgence in red meat or the choicest fat-marbled cuts of poultry and such carcass. When the damage gets to a certain point, cells self-de

ALAMAT NG TAHONG

SAKBIBI ng agam-agam sa kalagayan ng butihing kabiyak-- at kabiyakan, opo-- na nakaratay sa karamdaman, ang pumalaot na mangingisda ay napagawi sa paanan ng dambuhalang Waczim-- isang bathala na nagkakaloob sa sinuman anumang ibulwak ng bibig mula sa bukal ng dibdib. Pangangailangan sa salapi na pambili ng gamot ng kapilas-pusong maysakit ang nakasaklot sa puso ng matandang mangingisda. 'Di kaginsa-ginsa'y bumundol ang kanyang bangka sa paanan ng Waczim. Kagy at umigkas ang katagang kimkim noon sa kanyang dibdib: "Salapi!" Bumuhos ng salapi-- mga butil at gilit ng ginto-- mula papawirin. At halos umapaw sa ginto ang bangka ng nagulantang na mangingisda, walang pagsidlan ang galak, at walang humpay ang pasasalamat sa mga bathala. Nanumbalik ang kalusugan ng kabiyak ng mangingisda. At lumago ang kabuhayan, naging mariwasa ang magkapilas-puso na dating maralita. Nilasing ng kanyang mga dating kalapit-bahay ang mangingisda-- na hindi ikina

Wealth garden

‘TWAS CRUEL as smashing a budding green thumb: some years back, an abuela warned me about letting any clump of katigbi (Job’s tears or Coix lachrymal jobi for you botanists) from growing in our homeyard. That grass with rapier-like leaves that smelled of freshly pounded pinipig supposedly invited bad luck and sorrows—why, that biblical character Job wailed and howled a lot, didn’t he? (But was later rewarded with oodles of goodies, wasn’t he?) Then, I came across some arcane text that practically goaded folks to grow katigbi in their gardens—why, there’s a starchy kernel wrapped shut in the seed’s shiny coat. A handful or more of kernels could be cooked as porridge. Too, one could whisper a wish upon seven seed pods, throw ‘em pods in running water—a river or stream—and the wish would be granted! I was warned, too, about planting kapok or talisay trees right in the homeyard—these trees form a cross-like branching pattern. Pasang-krus daw ang bahay na kalapit sa puno ng kapok, tal